— Դավիթ,- ասում եմ,- քնել ես քո անկողնո՞ւմ: — «Անկողին» չեն ասում, «մահճակալ» են ասում, – լսվում է մթության միջից մեր գժի կայտառ ձայնը: — Ի՞նչ կա զարմանալի, իսկը հայրն է… Ինչի դու քնե՞լ ես… Դեռ պիտի գրես… Մամա ջան, ի՞նչ եմ անելու ես այս երկու գժերի ձեռքը:

Ներկայացնել պետք չէ այս կարծիքի հեղինակին, Արմինեն է՝ Դավթի մայրիկը, իմ շվարած-մոլորած կինը…

— Դավիթ, քեզ հաճա՞խ են Աշոտիկ ասում,- հարցնում եմ՝ կեսգիշերին մոտ հանելով Դավթի դրսի կոշիկները: — Հա, ասում են՝ հորն է քաշել, ու ինձ սիրում են, հայրիկ…

Ինձ համար ամենակարևորը պարտեզ եկող Դավթի այս ինքնավստահ ինքնուրույնությունն է։
— Հայրիկ, դու գնա գործիդ։

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

«Իմ Բանգլադեշյան մաքսիմներ» շարքից

Անկողնում շուռումուռն էլ ավարտվեց, բաց աչքերով տեսնելն էլ. պարզ է՝ գիշերվա չորսի-հինգի արանքում է ժամը, ու իմ պատմել-գրելը գալիս է՝ ինչպես հանկարծ իրիկունը գուաշով Դավիթ Բլեյանի նկարելը… Երկինք պատկերեց մեր սիրահարը…

Մենք հիանում-զարմանում ենք մեր զեբրիկով

Դավիթ Բլեյանը նման է զեբրի՝ վագրաձիու… Կհարցնե՞ք՝ ինչո՞վ… Զեբրի գծերով այս շորն է հագել, մայրիկն էլ շեշտել է. – Ոնց որ զեբրիկ լինի իմ տղուկը… Դավիթը թողել է ամեն ինչ

Իմ հիշողությունների ալբոմը

«Գրապտույտի» հիմնադիր 9-րդ դասարանցի Գոհար Հովհաննիսյանն այն համարում է հաջողված նախագիծ։ Ես էլ… և «Գրապտույտի» պես, իմ օրագիրն էլ՝ իր 540 գրերի ամբողջությամբ։ Երեք դիտարկում ունեմ, որ այս գրով ասվող