— Դավիթ,- ասում եմ,- քնել ես քո անկողնո՞ւմ: — «Անկողին» չեն ասում, «մահճակալ» են ասում, – լսվում է մթության միջից մեր գժի կայտառ ձայնը: — Ի՞նչ կա զարմանալի, իսկը հայրն է… Ինչի դու քնե՞լ ես… Դեռ պիտի գրես… Մամա ջան, ի՞նչ եմ անելու ես այս երկու գժերի ձեռքը:
Ներկայացնել պետք չէ այս կարծիքի հեղինակին, Արմինեն է՝ Դավթի մայրիկը, իմ շվարած-մոլորած կինը…
— Դավիթ, քեզ հաճա՞խ են Աշոտիկ ասում,- հարցնում եմ՝ կեսգիշերին մոտ հանելով Դավթի դրսի կոշիկները: — Հա, ասում են՝ հորն է քաշել, ու ինձ սիրում են, հայրիկ…
Ինձ համար ամենակարևորը պարտեզ եկող Դավթի այս ինքնավստահ ինքնուրույնությունն է։
— Հայրիկ, դու գնա գործիդ։