Կիրակի Դավիթը լողացավ ժամը 9-ի մոտերը. մինչ այդ նստած է զուգարանակոնքին՝ քաքիկ է անում, խոսում է, գժություններ ասում-անում: Արմինեն երանության մեջ է՝ քնա՜ծ, ես ու Դավիթն էլ մեր երանությունն ենք վայելում… Լողարանի նեղ պատուհանից երևում է Նորքի բլուրից բարձրացող արևը… Ես պատուհանը բացում եմ… Շողերն ընկնում են Դավթի վրա… Երգում է Դավիթը… Տեսարան է:
-Արև, արև, դուրս արի,
Հերն ու մերդ եկել են,
Ինձի քաքիկ բերել են,
Վրան չամիչ շարել են…
Հետո, երբ առավոտվա լողալու ծեսը,- տղաներն են, չէ՞, այսպես, ամեն օր լողանում, հայրիկ,- ավարտվել է, ժամերգության պես մի բան է, Դավիթը փաթաթվել է սրբիչների մեջ, ու սկսվում է հագցնելու-մազերը չորացնելու մայրիկական արարողությունը.
-Ե՞րբ է գուլպան գալու, թող գուլպան շուտ գա…
– Գա ի՞նչ անի, Դավիթ:
– Գա, ինձ ամեն օր լողանալուց-սրբվելուց հետո մեքենաներ բերի-շարի… Մարդիկ գան, հիանան, ասեն՝ Դավիթն ինչ լավ է շարել…
– Գուլպան ձնե աշխարհից, Ձմեռ պապի մոտից ո՞նց կգա մենակ… Ո՞վ կթողնի…
– Թող Ձմեռ պապի հետ գա, միասին վեր կենան, գան… ուրախանանք, իմ գուլպան էլ թողնի, գնա իր գործին…
– Հիմա, տես ինչ տաք է՝ գարնանային տաք, գարուն է մոտենում, Ձմեռ պապին գարնանը ո՞նց կգա, ինչ մազալու բաներ եմ լսում, Դավիթ:
– Թող գարուն տատիկը գա՝ իր երկար գուլպաներով ու…
Տրաքում ենք ծիծաղից.
– Հետո էլ, երևի, ամառ քույրիկը գա…
– Աշուն մորաքույրը կամ քեռին…
– Ի՞նչ վատ կլինի: Լավ կլինի: Թող բոլորն էլ գան, հայրիկ, խնդրում եմ, չեմ ուզում առանց գուլպայի:
– Լավ, կխոսենք, հիմա ասա՝ ի՞նչ ծրագրեր ունես, գիտես, չէ՞, ինչ օր է, Դավիթ ջան:
– Կիրակի է, հայրիկ: Ուզում եմ տանը մնամ: Տանը լավ է: Չեմ ուզում ոչ մի տեղ գնամ: