Դավիթը ինչպիսի՜ երանություն ունեցավ, ինչպես փրփուր ծովո՞ւմ, գետո՞ւմ, ավազանում…

Ոչ սովորական շաբաթ եղավ՝ նույնպիսի շաբաթ օրով… Կիրակիի մասին էլ Դավիթն արտահայտվեց, երբ ներկա-բացակա արեց.
— Ես տանն եմ, պարտեզ չեմ գնում. կիրակի ժամանակ փակ է պարտեզը, չէ՞ հայրիկ: Հայրիկը տանն է, գործի չի գնում. գործի չես գնում, չէ՞, հայրիկ. ես էլ պարտեզ չեմ գնում (չի թողնում պատասխանես, որ հանակարծ…)…
— Չեմ գնում, տանն եմ, Դավիթ (հասցնում եմ ներկա ստանալ ես):
— Մայրիկն էլ դասի չի գնում:
— Ջա՜ն, ես դասի չեմ գնում, կիրակի է,- լսվում է Արմինեի գոչյունը…

Լսե՛ք Դավթի ամփոփիչ խոսքը.
— Ի՜նչ լավ է, որ բոլորս տանն ենք: Կիրակին բարի է: Ծառից երեք խնձոր է ընկնում. մեկն՝ ինձ (առաջինը), մեկը՝ հայրիկին, մեկը՝ մայրիկին…

Դավիթը հաճույքով, կլանված նայում է մայրիկի սարքած ֆիլմ-տեսանյութը՝ իր «գիժ կուկուների» թափառումի մասին՝ Գառնի-Գեղարդով…

Արմենն ու Դավիթը խնկոյանական հերոսներին շարել, հավաքել են. Արմինեն ուզեցել է, որ գետնին ընկած պանիրը գետնին չմնա.
— Պանիրն էլ շարեք…
Դավիթը թե.
— Մայրի՜կ, պանիրը կենդանի չի…

— Ո՞ւմ համար է աշխարհը,- ճիշտ տեղում ու ժամանակին հայտնվում է Դավիթը՝ իր հարցով…
Իրենք՝ իրենց համար, յուրաքանչյուրի, ով խելք ու շնորհք ունի` այդ աշխարհում լինի, ապրի, այդ աշխարհով ուրախանա, մասնակցի այդ աշխարհի ընդարձակմանն ու ամբողջացմանը… Աշխարհն աշխարհ է սրանով. փակ չէ, անկողպեք է, ընդարձակվող ու սահմաններով-անսահման… մեծ ու փոքր աշխարհ չկա:

Թթուդրեքն էլ դարձավ աշխարհ, ես հետևում եմ մեդիայում` ինչպես հայտնվեց-ստեղծեցին, ինչպես են թթուդրեքում թթուդրեքով ապրում Դպրոց-պարտեզով՝ մեծ ու պստիկով… Դավիթը, Դավթի քույրիկ Տաթևիկը, 3¹-ի Հռիփսիմեն, 5 տարեկանների Աշխենը… Արմինեն՝ իր ռադիո-սաներով-խմբագրությամբ… պատմում են.. Ի՜նչ ոգևորությամբ է համակված ու դա փոխանցում է Յուրա Գանջալյան պապիկը… Կյանքը այսպիսի բան է, աշխարհներից կազմված, որ հայտնաբերում, ստեղծում ես ու ապրում… Կյանք է, է՜, մե՜ծ, լե՜ն, բո՜լ, ու պիտի ապրվի պատշաճ:

 

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Առանց փնթի Սեթի

Դավիթ Բլեյանն ավելի ու ավելի դժվար է արթնանում. իմ ու Արմինե մայրիկի լարումը գործին վնասում է: Ես կարողանում եմ վեհությունը հայրական-տնօրինական պահպանել… – Դավիթ ջան, ուշ է, տես, 8:00-ն է,

Ես ուզում եմ առաջ հաշվեմ

Ուշադրություն. հենց նոր ես ու Դավիթ Բլեյանը միասին հաշվեցինք-շարեցինք Դավթի մեքենաները՝ մեծ, միջին ու փոքր, բազմոցի ու պահարանի տակից մեքենաները հանեցինք, ու տունը մաքրվեց, ցուցադրությունը դարձավ ամբողջական, լիքը-լեցուն մեքենաներով՝ ընդամենը՝

Փինաչիությունն արմատախիլ անելու մասին է 274-րդ գիրը

Արմինեն շաբաթվա ընթացքում իմ խաթեր ոտքի վրա էր մնում, դրանից իր հիվանդությունը, ավաղ, խորացավ… Առանց հարազատական դեսանտի գլուխ չես հանի. ի՜նչ լավ է, որ մարդ այսպիսի հարազատներ ունի… Իմ օրագրի