Հովհաննես Թումանյան, 1920թ.

Կարդացի վրաց թերթերի երկյուղը, թե Դրոն, նշանակվելով հայ զորքերի հրամանատար, կարող է նորից մի կռիվ առաջ բերել Վրաստանի հետ։ Էս երկյուղը սոսկալի ծանր եկավ ինձ։ Խնդիրը Դրոն չի բնավ։ Մինչև էդ հոդվածների տպվելն ու կարդացվելը Դրոն իսկի հրամանատար էլ չլինի թերևս։ Խնդիրը էդ կռվի կասկածն է, որ կա, և կռվի հնարավորությունը։  Եւ էդ հոդվածների տպավորության տակ երկար մտածում էի պետությունների և ժողովուրդների հարևանության մասին։ Ասում եմ` կառավարությունների և ժողովուրդների, որովհետև դրանք ջոկ-ջոկ բաներ եմ իմ կարծիքով։ Իմ կարծիքով սուտ է, որ ասում են՝ ամեն մի կառավարություն արժանի է իր ժողովրդին։ Ընդհակառակը՝ առհասարակ կառավարությունները արժանի չեն իրենց ժողովուրդներին, և շատ քիչ կառավարություն կարող է լինել, որ արժանի լինի իր ժողովրդին, և լինի իր ժողովրդի հետ։ Օրինակ էնպես, ինչպես բանաստեղծը։ Բանաստեղծը կարող է էնքան մեծ չլինիլ, որ կարենա ընդգրկել իր ժողովրդի ամբողջությունը կամ արժանի լինի իր ժողովրդին, բայց նա միշտ իր ժողովրդի հետ է։ (Ես սրանով եմ բացատրում էն մշտական գժտությունը, որ միշտ եղած է իմ և առհասարակ կառավարիչների միջև)։

Ասում եմ՝ ժողովրդի,  ո´չ թե ամբոխի։ Որովհետև շատերը ժողովուրդն ու ամբոխը շփոթում են իրար հետ: Սրանք հակառակ բաներ են։ Ժողովուրդն իմաստուն է, ամբոխը` հիմար։ Ժողովուրդը ծանր է, ամբոխը` թեթև։ Ժողովուրդը մեծահոգի ու բարի է, ամբոխը` դյուրագրգիռ, վտանգավոր, չար։ Ժողովուրդը խաղաղասեր է, ամբոխը` կռվարարար։ Եվ ամբոխամիտ ու ամբոխավար մարդիկ երբեմն ամբոխի գլուխն անցնելով, որ մի շատ հեշտ բան է, տիրում են ժողովրդին ու նրան գցում զանազան կրակների ու կռիվների մեջ, որ նա չի էլ երազել։

Եվ միշտ, իհարկե, հարևանի հետ։

Կռիվը հարևանի հետ, բարեկամությունը` հեռուների։ Մինչդեռ սրան հակառակ` ժողովրդական իմաստությունն ասում է.
— Մոտիկ հարևանը լավ է, քան հեռու բարեկամը։

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Խաչատուր Աբովյան «Զանգի»

Հատված «Վերք Հայաստանի» վեպից<1>Ինչպես մեկ կատաղած վիշապ՝ երկնքիցը թռած, գլխիվեր ճոլոլակ, մեկ տուտը Սևանի հանդարտ ծովումը, մեկ տուտը Արազի քրքրված ղրաղումը, սար ու ձոր կխչոր տալով, քանդելով, տապալելով, քափ ու

Զատիկ. նախաբանի փոխարեն

Հարություն կամ, որ նույնն է, Կարմիր Զատիկ Զատիկն ասելա. Հենց գամ, արմանաս, Հենց գնամ, զարմանաս: Գալիս է զատիկն ու գնում, և մեր ու մանուկ, արար աշխարհ զատկի բերած հրաշքից արմանք-զարմանք

Իմ Սուրբ հայրենիք դու սրտիս մեջ չես, այլ լեզվիս վրա 

«Ժամանակ» թերթ, 20 սեպտեմբեր, 2006թ. Նվիրում եմ Հայաստանի անկախ պետականության 15-ամյակին Հոդվածաշար: Հոդված 2-րդ:  Սկիզբը՝ «Ժամանակ Երևան» օրաթերթի 2006թ. սեպտեմբերի 13-ի համարում Հիշեցնեմ, որ հոդվածաշարում Հայաստան, հայրենիք, պետություն և երկիր, հայ,