Հովհաննես Թումանյան, 1920թ.

Կարդացի վրաց թերթերի երկյուղը, թե Դրոն, նշանակվելով հայ զորքերի հրամանատար, կարող է նորից մի կռիվ առաջ բերել Վրաստանի հետ։ Էս երկյուղը սոսկալի ծանր եկավ ինձ։ Խնդիրը Դրոն չի բնավ։ Մինչև էդ հոդվածների տպվելն ու կարդացվելը Դրոն իսկի հրամանատար էլ չլինի թերևս։ Խնդիրը էդ կռվի կասկածն է, որ կա, և կռվի հնարավորությունը։  Եւ էդ հոդվածների տպավորության տակ երկար մտածում էի պետությունների և ժողովուրդների հարևանության մասին։ Ասում եմ` կառավարությունների և ժողովուրդների, որովհետև դրանք ջոկ-ջոկ բաներ եմ իմ կարծիքով։ Իմ կարծիքով սուտ է, որ ասում են՝ ամեն մի կառավարություն արժանի է իր ժողովրդին։ Ընդհակառակը՝ առհասարակ կառավարությունները արժանի չեն իրենց ժողովուրդներին, և շատ քիչ կառավարություն կարող է լինել, որ արժանի լինի իր ժողովրդին, և լինի իր ժողովրդի հետ։ Օրինակ էնպես, ինչպես բանաստեղծը։ Բանաստեղծը կարող է էնքան մեծ չլինիլ, որ կարենա ընդգրկել իր ժողովրդի ամբողջությունը կամ արժանի լինի իր ժողովրդին, բայց նա միշտ իր ժողովրդի հետ է։ (Ես սրանով եմ բացատրում էն մշտական գժտությունը, որ միշտ եղած է իմ և առհասարակ կառավարիչների միջև)։

Ասում եմ՝ ժողովրդի,  ո´չ թե ամբոխի։ Որովհետև շատերը ժողովուրդն ու ամբոխը շփոթում են իրար հետ: Սրանք հակառակ բաներ են։ Ժողովուրդն իմաստուն է, ամբոխը` հիմար։ Ժողովուրդը ծանր է, ամբոխը` թեթև։ Ժողովուրդը մեծահոգի ու բարի է, ամբոխը` դյուրագրգիռ, վտանգավոր, չար։ Ժողովուրդը խաղաղասեր է, ամբոխը` կռվարարար։ Եվ ամբոխամիտ ու ամբոխավար մարդիկ երբեմն ամբոխի գլուխն անցնելով, որ մի շատ հեշտ բան է, տիրում են ժողովրդին ու նրան գցում զանազան կրակների ու կռիվների մեջ, որ նա չի էլ երազել։

Եվ միշտ, իհարկե, հարևանի հետ։

Կռիվը հարևանի հետ, բարեկամությունը` հեռուների։ Մինչդեռ սրան հակառակ` ժողովրդական իմաստությունն ասում է.
— Մոտիկ հարևանը լավ է, քան հեռու բարեկամը։

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Կրկին Բլեյանի մասին

Իննսունականների վերջերին գրեթե ամեն օր թերթերում հայտնվում էին տարբեր նյութեր Աշոտ Բլեյանի մասին: Որոշները գովաբանում էին, որոշներն էլ՝ անհիմն ու միտումնավոր պախարակում նրա անբասիր եռանդուն աշխատանքը՝ իշխանություններին դուր գալու համար:

ԻՄ ՔԱՂՑՐ ԵՂԲԱՐՔ

Միքայել Նալբանդյան Երկրագործությունը որպես ուղիղ ճանապարհ Կենդանության նվիրված այս փոքրիկ գործի ճակատը կենդանի մարդերի անունով ցանկացա պսակել, և այս խորհրդով ձեզ ընծայեցի։ Մեր ազգի անցածը տխուր է, այն օրերի պատմական

Ակսել Բակունց «Հանավանք»

Նախարարն անցավ Քասախ գետի ափով և այնտեղ, ուր գետը խոր անդունդի ﬔջ վշշում է, պղտոր ալիքները զարկում ժայռերին, քերում ժայռերը, հունը և ավելի խոր թաղվում ժայռերի ﬔջ, — բարձր ժայռերի գլխով անցավ