Իսկ Բլեյան Դավիթն ի՜նչ խոստումներ է տալիս ու չի կատարում. երեկ ո՛չ չորսին լողացավ, ո՛չ էլ տասին. մրսկա՜ն տղա է, «մամայի բալա»՝
— Մամա, արի միասին լողանանք, դու էլ՝ տկլոր, ես էլ…
Հետո էլ՝
— Պապ, դու ինձնից նեղացե՞լ ես:
— Հա,- ասում եմ,- դու պիտի ամեն առավոտ Դավթի պես կանգնես ջուր-ցնցուղի տակ, որ ուժեղանաս, մաքրվես…

Լկստվեց, երկար խոսեց Շուշանի հետ…
— Որտե՞ղ կուզես ապրել, Դավիթ, Վիեննայու՞մ, թե՞ Բանգլադեշում…
— Վիեննայում և Բանգլադեշում… Ինքնաթիռով կգնամ, կգամ՝ Շուշանից շուտ-շուտ կարող եմ…

Իսկ եղունգները տեսնես (սա մեզ պահողը չէ. խոր ծերություն չտեսնեմ հանկարծ)՝ իսկական ագռավի կամ սատանի ճտի չանչեր… Ձեռքի եղունգները՝ համեցեք… ոտքին՝ մոտենալ չի թողնում… Այս «ճագարը»՝ Բլեյան:

— Պապ, արի գնանք, ես զուգարանում նստեմ քաքիկ անեմ, իսկ դու ինձ համար «Սասունցի Դավիթ» կարդա, թող մաման էլ մեզ չխանգարի։
Գնացինք։
— Հայրիկ, գիտե՞ս՝ ես որ քաքիկ եմ անում, էլ դրա հետևիցչեմ գնում տեսնեմ, թե ջուրը ոնց ա քշում-տանում։ Ո՞ւր ա տանում, հայրիկ, ջուրը իմ քաքիկը։
Գնաց քնելու՝ մտքերի մեջ…
— Պապա, ինձ մեծերի խմբից չե՞ն հանի…

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Մեռելոցից՝ կենդանություն…

Մեր ամեն օր չորս տարեկան դարձող Դավթի հումորը, անցումները հիացնում են… — Մենք պատրաստ ենք, գնացինք, Դավիթ Բլեյան, դու մնացիր տանը մենակ, տեսնեմ՝ ի՞նչ ես անելու… — Ճաշ եմ եփելու,

Դավիթը բոլ թութ կերավ, հեծանիվ քշեց, բոլ ներկայացավ

Դավիթ Բլեյանը Գևորգենց նշանավոր հայաթում ինքն իրենով էր… Սեբաստացի Միքայելը՝ Գևորգի Ազգուշ քրոջ թոռնիկը, առանձնացել էր. հայաթի տերն ու տիրակալը նրա 1,5 տարեկան եղբայր Մովսեսն ու նշանավոր Բուչոն էին, որ նկարում տեսաք…

Ձյան և անձրևի, կյանքի և անշարժության միջև՞

Ոˊչ երկնիշը, ոˊչ եռանիշը, 553-րդ համարի գիրն է, ոˊչ բուքը, ձյունը-տեղատարափը (հիմա գրում եմ՝ անձրևում է պատշգամբից այն կողմ), ոˊչ հին ու նոր տարին, ոˊչ համաճարակը՝ խոզի բերած գրիպով ու