…. Իսկ Երեւանի «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրի տնօրեն Աշոտ Բլեյանն այս թեման[1] արհեստական է համարում՝ ընդգծելով, որ իր համար առաջնայինը երեխաների անվտանգության հարցն է: «Ինձ թվում է՝ մենք բոլորս արհեստական խոսակցության մեջ ներքաշվեցինք: Ես, օրինակ, էական եմ համարում այն հարցը, թե այդ երեխաները, որ նստած են դպրոցում, դասի ժամանակ արկերից պաշտպանվա՞ծ են այսօր: Այն, որ առանձին դասեր բաց են թողնվում, դա կարող է լավ օրերում բերքահավաքի պատճառով լինել, համայնքը ունենար խնդիրներ, դպրոցը ներառվեր… Դպրոցը հետո կարող է անհատական պլան կազմելով լրացնել բաց թողածը: Օրինակ ես՝ որպես կրթահամալիրի տնօրեն, երեխայի՝ դպրոցում գտնվելու ընթացքում կրում եմ պատասխանատվություն նրա անվտանգության համար, հիմա գյուղի դպրոցում սովորողների անվտանգության համար պատասխանատվություն կրո՞ւմ է որեւէ մեկը: Ինձ համար մնացած խնդիրները դպրոցի խնդիրներ են, եւ լավ կլինի՝ այդ իրավասությունները լիարժեք դպրոցը օգտագործի, որ, այսպես ասած, սահմանային կրթություն, սահմանային դպրոց չլինի»:

Հոդվածը ամբողջությամբ` «Հայկական ժամանակ»-ում:

 

[1] ՀԺ-ն անդրադառնում է ՀՀ ԿԳ նախարար Արմեն Աշոտյանի ֆեյսբուքյան հրապարակմանը, որ սահմանամերձ գյուղերի այն դպրոցներում, որտեղ լարվածության պատճառով դասերն ընդհատվել էին, նախարարության նախաձեռնությամբ կկազմակերպվեն լրացուցիչ դասընթացներ՝ Հայաստանի լավագույն մասնագետների մասնակցությամբ:

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Քննական կենտրոնից պետք է վաղուց անցում կատարեինք «կյանքի դպրոցի»

«Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրի տնօրեն Աշոտ Բլեյանը, Tert.am-ի հետ զրույցում անդրադառնալով կրթական ոլորտի բարեփոխումների անհրաժեշտությանը, ասաց, որ մասնավորապես հանրակրթության հարցում Հայաստանը ստիպված էր ընտրություն կատարել «քննական կենտրոնի» և «կյանքի դպրոցի» միջև:

«Ապահովելու համար սերունդների ազատությունը»

Լրագրողները հիմա էլ ամենաշատն ինձ սկսում են հարցնել Սահմանադրական փոփոխությունների մասին… Մեկը չեղավ՝ լուրջ պատրաստված գար ու խոսեինք «Ամառային դպրոց» 2015-ի մեր նախագծերի, ամառային պարտեզների, անընդհատ բաց ու յուրաքանչյուրին ողջ

Բարեկենդանի մեծացող աշխարհը

Բուն Բարեկենդանը ես անցկացրի տանը՝ մի խումբ հարազատների հետ… Ստեփան եղբոր՝ Դավթի հորեղբոր, ով երկարատև բուժումից հետո իսկական նվեր էր մեզ, այնպես, որ արժանացավ խորովածի կրակը վառելու պատվին… Իմ հարգելի ճարտարապետ-ուսուցիչ