Դավիթ Բլեյանի նման ես էլ օրվա մեջ սկսել եմ «ինչո՞ւ չի կարելի, որ անեմ, ի՞նչ կլինի, ասա տեսնեմ» հարցը գործածել…
Մեր նախաձեռնությամբ կրթահամալիրում սկսված հանրապետության հասարակագետ ուսուցիչների հավաք-ամառային դպրոցին մասնակցեցի բարեխիղճ. որպես տանտեր դիմավորեցի, քայլեցի Մայր դպրոցով, ներկայացրի մեր թափանցիկ կրթական միջավայրը… Էջմիածնի հասարակագետի ոգևորված ճիչը՝ «Պիտի այս էքսկուրսը կատարեք բոլոր դպրոցների տնօրենների հետ», միայն ինձ չէ, որ ուղղված է, ահա ինչու օրվա իմ գրով փոխանցում եմ: Ես ոչ միայն պատրաստ եմ, այլև որպես տանտեր այդպես ես պատվում եմ յուրաքանչյուր պատվիրակության, խմբի, անհատի, գիտեմ դրա օգտակարությունը. իմ խոսքի, մեր փորձի կոնկրետ-ակտիվ փոխանցման ձև է: Ավելի շքեղ-հարուստ միջավայրեր են ստեղծվում Հայաստանում հիմա: Բայց մերը պատմություն ունի 25 տարվա, ստեղծվել է մեր մանկավարժության զարգացմանը զուգահեռ, մեր նախագծերով ու ակտիվ-գործուն մասնակցությամբ, մեր աշխատած նյութական միջոցներով… Մեր թափանցիկ ֆիզիկական միջավայրն ստեղծվել է մեր հեղինակած բաց կրթական համակարգի, նաև մեդիայի շնորհիվ, ձեռք ձեռքի, իրար օգնելով, իրար հետ պայմանավորվելով, Բանգլադեշում, ամեն, ամեն օր՝ առանց մեծ գումարների ներխուժման… Հիմա էլ մեր կրթական միջավայրն անընդհատ փոփոխությունների մեջ է, մշտական փոխազդեցությունների, շարունակականության մեջ… Օգոստոսի 28-ից մեր 2015-2016 ուստարվա մեկնարկին Նոր դպրոցից մինչև Հիմնական դուք կտեսնեք այդ փոփոխությունները՝ ավելի թափանցիկ, հարմար-գրավիչ-ամբողջական դարձնող մեր ամառային լուծումները…
Ես, գիտեք, արևասեր եմ և պաշտամունքային արարողություններ ունեմ արևին ուղղված… Ամենակեսօրին, հուլիս-օգոստոսին, երբ բոլորը փախչում են շողերից, ես գնում նստում եմ արձակ մի տեղ՝ մի քարի վրա.
– Արև-արև եկ, եկ,
Զիզի քարի վրա նստած Բլեյանին
Վեր եկ…
Ժամով նստում, լիցքավորվում եմ… Երեկ՝ հասարակագիտության ուսուցիչների հավաքի 1-ին օրվա վերջում, ժամը 2-3-ի արանքում, զիզի քար դարձավ իմ հեծանիվը, դաշտ՝ Բաբաջանյան-Իսակովով ձգվող Երևանը… Առանց գլխարկի որևէ, առանց ակնոցի՝ որպես պաշտամունքային արարողություն, արևի հետ հաղորդակցության ձև… Քանի՜ ճլորած-հոգատար մարդ ինձ դիտողություն արեց (սա էլ ողջույնի ազգային ձև է).
– Էս ուղիղ արևին չի կարելի…
Իսկ ես՝ Դավիթ Բլեյանի պես.
– Ինչո՞ւ չի կարելի, որ անում եմ, ի՞նչ է լինում,- շարունակելով իմ ճանապարհը…
Հետո ես որոշեցի մոլորվել Երևանի թաղերով, ծռել սովորականի ուժ ստացած երթուղին ու տրորել անծանոթ ուղիներ… ոտքով չէի անի, մեքենայով՝ առավել ևս, իսկ հեծանվի համար հարմար է…
Իմ օրվա ամեն ինչը՝ իմ կյանքը, իմ օրվա գիր չեմ բերելու, հետևե՛ք իմ օրագրին, այն անընդհատ է՝ մինչև սեպտեմբերի 4-ը 2015-ի, հետո՝ կպայմանավորվենք… ես իմ ընթերցողին հենց այնպես լքողը չեմ…
Աննա Մկրտչյանի պատումն իր ամառային դպրոցից հավանեցի. ինձ համար սկզբունքային է, որոշիչ՝ ինչ ստացավ սովորողը այս կամ այն պարապմունքից՝ ֆորմալ, ոչ ֆորմալ, ի ֆորմալ, կրթահամալիրում ու նրանից դուրս, ճամփորդության, ճամբարի, ստուգատեսի, որևէ ուսումնական նախգծի ձևով… Եվ հետո, որպես տնօրեն, կարևորում եմ՝ ո՞վ ապահովեց այդ արդյունքը, ո՞վ ինչո՞ւ չարեց… Քանի՞ հասարակագետ-անգլերենի ուսուցիչ-կազմակերպիչ մասնակեցեցին Ավագ դպրոցի մեր թիմի ձևավորմանը, ինչպե՞ս, թիմի նախապատրաստման շրջանն ինչպե՞ս դարձրին ուսումնական-ստեղծական՝ իրենց ջանքերով. ավելի լավ, որ 2-րդ պլանից, ինչպե՞ս հետևեցին ընթացքին, ինչո՞ւ չկային 5 օր տևող հանրապետության հայտնի ուսումնական հաստատությունների ձևավորած խմբերի միջազգային ծրագիր դարձած հավաքին… Խոսակցությունն այսպիսին է և՛ այս դեպքում, և՛ յուրաքանչյուր, անխնա-արդար-կոնկրետ… Ինչպե՞ս են հակառակ դեպքում գնահատելու ուսումնական այս մեծ պարապմունքի արդյունքները, յուրաքանչյուր սովորողի ու խմբի մասնակցությունը… Ստացած նիշերո՞վ… Համարենք սա արտաքին՝ թվանշանային, բայց կա ներքին գնահատականը, որակականը… թե՞ սրանք խոսքեր են ծրագրային՝ շատ սեբաստացիների կողքով անցնող… Մենք, որպես կրթական համայնք-ծրագիր, մի կյանքով պիտի ապրենք, նույն մտքերով ու ջանքերով…