Օրը՝ հուլիսի 3-ը, բաց է. ես այն սկսում եմ պատշգամբում. դիմացս, դեպի Շուշանի սենյակ, Նորքի բլուրն է՝ իր հեռուստաշտարակով։ Երեկ երեկոյան 11-ին մոտ Բաղրամյան պողոտայից հեծանվով գալիս էի. Սայաթ-Նովա-Խանջյան ճանապարհից ի՜նչ տեսարան էր դեպի Նորքի բլուր՝ աշտարակն ու լուսինը… Ռոդարիական պատմությունն սկսվում է այսպիսի՞ վերնագրով… Ինձ ավելի ու ավելի դուր է գալիս հուլիսը Երևանում, Բանգլադեշում, երբ ամենուր կյանք ես զգում… Կյանքն է զնգում…

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Մեր թաղի մասին

Մեր թաղի մասին (Երևանի Սևանի փողոցի փակուղի), որտեղ ծնվել ու մեծացել եմ, ապրել մինչև 1978թ., ես պատմել եմ։ Գետառը, որ հիմա քաղաքի ողջ տարածքով թողեցին բետոնի ծածկի տակ, փակեցին, անցնում էր

Read More

Այս օրերը, որ անցնում են Երևանում

Այս օրերը, որ անցնում են Երևանում, որ ո՛չ շոգ են, ո՛չ ցուրտ, ո՛չ անձրևոտ, ո՛չ քամոտ, ո՛չ ձյունոտ, ո՛չ էլ ամպամած. իսկական համազգային եղանակ է… Երկարի, էլի երկարի… հասարակածային շրջան

Read More

Ես ու Դավիթը հա՛մ հեծանիվ ենք սիրում, հա՛մ անձրև, հա՛մ միասին լինել

Իմ օրագրի ուշադիր ընթերցողը նկատել-արձանագրել է մայրաքաղաքի հետ (Բանգլադեշի ինքնիշխանությունը բացարձակ արժեք է) իմ կապի խզումը, որ արտահայտվում է Դավիթ Բլեյանի հետ (1,5-2,5 տարեկանը) զբոսանքի ընդհատումով… Ես փորձեր արեցի վերականգնելու

Read More