Օրը՝ հուլիսի 3-ը, բաց է. ես այն սկսում եմ պատշգամբում. դիմացս, դեպի Շուշանի սենյակ, Նորքի բլուրն է՝ իր հեռուստաշտարակով։ Երեկ երեկոյան 11-ին մոտ Բաղրամյան պողոտայից հեծանվով գալիս էի. Սայաթ-Նովա-Խանջյան ճանապարհից ի՜նչ տեսարան էր դեպի Նորքի բլուր՝ աշտարակն ու լուսինը… Ռոդարիական պատմությունն սկսվում է այսպիսի՞ վերնագրով… Ինձ ավելի ու ավելի դուր է գալիս հուլիսը Երևանում, Բանգլադեշում, երբ ամենուր կյանք ես զգում… Կյանքն է զնգում…
Կյանքն է զնգում
04.04.2015
0 Comments
Explore More
Ամոնաշվիլու նախանձը շարժող…
Երբ բոլորը քնած են… Գեղարվեստի նախակրթարանի չքնածների մասին դաստիարակ Տաթև Աթոյանի բլոգում ներկայացված տեսանյութի դիտումով եմ սկսում իմ օրը, իմ 464-րդ գիրը… Հետո ի՞նչ պիտի արվի այս նյութի հետ, ինչպես
Երկուսը՝ մեկում. ստեղծական անդուլ աշխատանքի և «յոլա»-ի դիլեմայի առաջ
Երեկվա իմ գրում ես ասացի ՝ օդ, ջուր, կանաչ ու մեկ էլ՝ անընդհատ ստեղծական աշխատանք, և հուլիս-օգոստոսը Երևանում կդառնա այնպիսին, ինչպիսին կրթահամալիրի Բանգլադեշի Գայանե Սարգսյանի ճամբարում է, ինչպիսին իմ առօրյայում է՝
Այսպիսի դիտարան՝ դեպի Արարատ ու սեբաստացիական աշխարհ…
Մարգարիտ Սարգսյանի տղան՝ Նարեկը, Դիանա Գևորգյանի սանն է, 5 տարեկանների խմբում Սարգսի, Արեգի, Լևոնի… Էլիզա Բաղդիյանի անբաժան ընկերը… երբ Գեղարվեստում ինձ հանդիպում է, որքան էլ ինքն ու ես միշտ բազմազբաղ