«Դժվար է դառնալ անդիմադրելի հմայիչ, եթե դու ծույլ ես»… Իմ կիրակնօրյա գիրը սկսում եմ միայն կնոջ ասված-ասվելիք արտահայտությամբ: Էն էլ ի˜նչ կնոջ` Սոֆի Լորենի, ումով մշտապես հիացել եմ:

Սիրեցի Կարապի լիճը` որպես տեսահամերգասրահ. թեք լանջին, կանաչ-փափուկ խոտերին փռվել էինք Դավիթ Բլեյանի հետ: «Ֆրեսկո» փառատոնի երեկոյան 8:30 նշանակված բացման հյուրերն ենք… Չգիտեմ` ուշանո՞ւմ է բացումը, թե՞ այն սկսվել է այսպես… Դավիթն ամեն ինչ է միաժամանակ անում. ոչինչ բաց չի թողնում` էկրանից, բեմից, խոսում է անծանոթ մեծ ու փոքր ընկերների հետ, գգվում ինձ, անթույլատրելի բառերի շքերթ արձակում, անվերջ հարցեր տալիս… Դավիթն ու ես ոնց որ մոր փորի մեջ. այնքա՜ն լավ է միասին, հունիսի այս երեկոյան, մի քաղաքում, որի հետ կապը կորցրել էի, ու հիմա երկուսով վերականգնում ենք:

— Հայրի՜կ, լավ է, որ Երևանում միասին զբոսնում ենք…

Ով ինձ ճանաչում է, արդեն ճանաչում է նաև Դավթին. էլ ավելորդ-հոգնեցնող-կրկնվող հարցեր չեն տալիս: Հայր ու տղա՝ Երևանի տիրոջ իրավունքներով…

Կիրակին` Դավթի, Արմինեի, Շուշանի ու Ստեփան Բլեյանի հետ Օհանավանում ենք անցկացնելու` կեռաս հավաքելով… Միրգը շատ է, ամոթ է ծուլանալը: Որքան էլ հիմա դավաճանություն է համարվում  Երևանը՝ իր Բաղրամյանով առանց քեզ թողնելը… Կարեն Խաչատրյանը՝ Կայը նշանավոր, ով երեկ կրթահամալիրի ուսումնական բազմօրյա նախագծով հասել է Բաթումի՝ հանդիմանությանը մեղավոր արդարացել է՝. «Խոստացել են մինչև վերադառնալը պահել Բաղրամյանը»… Շաբաթ երեկոյան, որպեսզի Դավթի հետ լինեմ իր պահանջած միտինգին, թողեցի հեծանիվս մեր շենքի կայանատեղիում, որքա՜ն հարցեր առաջացան… Ազգս ինձ հեծանվով է այլևս ընկալում-ընդունում-ողջունում… Դավիթն էլ՝ ուզում է օր առաջ, միասին, երկա՜ր ճամփորդություն հեծանիվներով…

Լուսանկարները՝ Արմինե Աբրահամյանի:

«Տղամարդուն պետք է ընդունել այնպիսին, ինչպիսին նա կա, բայց թողնել նրան այդպիսի տեսքով՝ անթույլատրելի է»: Սա միայն կնոջ ասված, ասվելիք մտքերից է: Տղամարդուն, յուրաքանչյուրին հարկ է խնամել… Բերել եք, կյանք եք տվել, դե, ողջ տղամարդկային կյանքում խնամեք. «Հո դեմ չե՞ք»,- կհարցներ Արմեն Դուլյանը…

Կիրակնօրյա ընթերցարան

Բաղրամյան պողոտայում . հատուկ Կայ Խաչատրյանի համար: Լուսանկարները՝ Արմինե Թոփչյանի:

Ի՞նչն եմ առանձնացնում օրագրում այս անգամ. իմ կիրակի օրվա առավոտվա գլխավոր աշխատանքը, մինչև Օհանավանք մեկնելը, գրելուց առաջ, գրելուց հետո` մանկավարժական աշխատողի 42-օրյա արձակուրդից առաջ հունիսի 29-ին մեկնարկող մեր երկօրյա համատեղ աշխատանքը: Կարծում եմ` ընթերցողին էլ հետաքրքիր կլինի ծանոթությունը և՛ օրակարգին, և՛ մասնավորապես ներկայացվող այս պրեզենտացիային, որ տարողունակ է, տիպիկ սեբաստացիական: Շնորհակալ եմ:

Պարուսուցում Բաղրամյան 26-ում: Տեսանյութը՝ Արմինե Թոփչյանի:

[embedplusvideo height=”310″ width=”450″ editlink=”http://bit.ly/1Kn5eyK” standard=”http://www.youtube.com/v/L27fDyTRLNQ?fs=1″ vars=”ytid=L27fDyTRLNQ&width=450&height=310&start=&stop=&rs=w&hd=0&autoplay=0&react=1&chapters=&notes=” id=”ep8334″ /]

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Ասում եմ, ահա, աստ, ինչպես մահվան պատգամ…

Կանչեր կյանքի, կարոտ աննինջ Եվ մոռացման տրտունջ անբառ… Չարենց Հիմա ես Չարենց եմ կարդում… իմ օրվա ճաշակով. բարձր էլ՝ լսելի ձեզ, քեզ համար, ընթերցող, կկարդամ, իհարկե… Ես լիազորություն չունեմ փողոցի`

Դեմքով դեպի իրար. ժամանակն է…

… որ հայ-ադրբեջանական սահմանները դառնան կամուրջներ, հաղորդակցություն հաստատեն հարևան Ադրբեջանի հետ, մեծացնեն մեր շփումը աշխարհի հետ։ 

Ամենաբեղուն, ամենախաղաղ… իմաստնությունն էլ այդպես է գալիս…

Մեր տանը հիմա չորսով ենք ապրում և դա ավելի ու ավելի հետաքրքիր է․․․ Դե, Արմինեն էլ, ինչպես ծոցվոր ամեն կին, հերոսի-կենտրոնում լինողի-ամենակարևորի իրավունքով, նազերով-անցումներով․․․ վայելքի մեջ։ Հալալ է։ Ես (մայրս