«Դժվար է դառնալ անդիմադրելի հմայիչ, եթե դու ծույլ ես»… Իմ կիրակնօրյա գիրը սկսում եմ միայն կնոջ ասված-ասվելիք արտահայտությամբ: Էն էլ ի˜նչ կնոջ` Սոֆի Լորենի, ումով մշտապես հիացել եմ:

Սիրեցի Կարապի լիճը` որպես տեսահամերգասրահ. թեք լանջին, կանաչ-փափուկ խոտերին փռվել էինք Դավիթ Բլեյանի հետ: «Ֆրեսկո» փառատոնի երեկոյան 8:30 նշանակված բացման հյուրերն ենք… Չգիտեմ` ուշանո՞ւմ է բացումը, թե՞ այն սկսվել է այսպես… Դավիթն ամեն ինչ է միաժամանակ անում. ոչինչ բաց չի թողնում` էկրանից, բեմից, խոսում է անծանոթ մեծ ու փոքր ընկերների հետ, գգվում ինձ, անթույլատրելի բառերի շքերթ արձակում, անվերջ հարցեր տալիս… Դավիթն ու ես ոնց որ մոր փորի մեջ. այնքա՜ն լավ է միասին, հունիսի այս երեկոյան, մի քաղաքում, որի հետ կապը կորցրել էի, ու հիմա երկուսով վերականգնում ենք:

— Հայրի՜կ, լավ է, որ Երևանում միասին զբոսնում ենք…

Ով ինձ ճանաչում է, արդեն ճանաչում է նաև Դավթին. էլ ավելորդ-հոգնեցնող-կրկնվող հարցեր չեն տալիս: Հայր ու տղա՝ Երևանի տիրոջ իրավունքներով…

Կիրակին` Դավթի, Արմինեի, Շուշանի ու Ստեփան Բլեյանի հետ Օհանավանում ենք անցկացնելու` կեռաս հավաքելով… Միրգը շատ է, ամոթ է ծուլանալը: Որքան էլ հիմա դավաճանություն է համարվում  Երևանը՝ իր Բաղրամյանով առանց քեզ թողնելը… Կարեն Խաչատրյանը՝ Կայը նշանավոր, ով երեկ կրթահամալիրի ուսումնական բազմօրյա նախագծով հասել է Բաթումի՝ հանդիմանությանը մեղավոր արդարացել է՝. «Խոստացել են մինչև վերադառնալը պահել Բաղրամյանը»… Շաբաթ երեկոյան, որպեսզի Դավթի հետ լինեմ իր պահանջած միտինգին, թողեցի հեծանիվս մեր շենքի կայանատեղիում, որքա՜ն հարցեր առաջացան… Ազգս ինձ հեծանվով է այլևս ընկալում-ընդունում-ողջունում… Դավիթն էլ՝ ուզում է օր առաջ, միասին, երկա՜ր ճամփորդություն հեծանիվներով…

Լուսանկարները՝ Արմինե Աբրահամյանի:

«Տղամարդուն պետք է ընդունել այնպիսին, ինչպիսին նա կա, բայց թողնել նրան այդպիսի տեսքով՝ անթույլատրելի է»: Սա միայն կնոջ ասված, ասվելիք մտքերից է: Տղամարդուն, յուրաքանչյուրին հարկ է խնամել… Բերել եք, կյանք եք տվել, դե, ողջ տղամարդկային կյանքում խնամեք. «Հո դեմ չե՞ք»,- կհարցներ Արմեն Դուլյանը…

Կիրակնօրյա ընթերցարան

Բաղրամյան պողոտայում . հատուկ Կայ Խաչատրյանի համար: Լուսանկարները՝ Արմինե Թոփչյանի:

Ի՞նչն եմ առանձնացնում օրագրում այս անգամ. իմ կիրակի օրվա առավոտվա գլխավոր աշխատանքը, մինչև Օհանավանք մեկնելը, գրելուց առաջ, գրելուց հետո` մանկավարժական աշխատողի 42-օրյա արձակուրդից առաջ հունիսի 29-ին մեկնարկող մեր երկօրյա համատեղ աշխատանքը: Կարծում եմ` ընթերցողին էլ հետաքրքիր կլինի ծանոթությունը և՛ օրակարգին, և՛ մասնավորապես ներկայացվող այս պրեզենտացիային, որ տարողունակ է, տիպիկ սեբաստացիական: Շնորհակալ եմ:

Պարուսուցում Բաղրամյան 26-ում: Տեսանյութը՝ Արմինե Թոփչյանի:

[embedplusvideo height=”310″ width=”450″ editlink=”http://bit.ly/1Kn5eyK” standard=”http://www.youtube.com/v/L27fDyTRLNQ?fs=1″ vars=”ytid=L27fDyTRLNQ&width=450&height=310&start=&stop=&rs=w&hd=0&autoplay=0&react=1&chapters=&notes=” id=”ep8334″ /]

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Սիրուն մայրիկ, սարի ծաղիկ…

Այսպես է երգում-խաղում-գգվում Դավիթ Բլեյանը: Պատկերացրի՞ք մայրիկ Արմինեի երջանկությունը… մայր ու տղա՝ տեսարան: Առավոտ հինգին, երբ ես սկսում եմ, լսեք ու կարդացեˊք, Անահիտ Գևորգյան ու ընկերներ սեբաստացինեˊր, իմ 481-րդ գիրը, իմ աչքը

Ծննդյան օրվա նշումը, ինքնության հաստատումը, բարձունքի նվաճումը հայրենիքի հետ կապի նորոգում

Հայաստանի, Երևանի, Բանգլադեշի ամենա-հուշարձանն ինձ համար Արարատն է. Դեպի լյառը անհաս ու վեհանիստ Դեպի գագաթը բարձր, որ իր ժողովուրդը Համարել է հավետ իր գոյության խորհուրդը, — Որ ճաշակե այնտեղ հավերժական

Չփոխանցվող ամոթի, կա ու չկայի, խայտառակության մասին է իմ գիրը

— Էդ ի՞նչ ես անում, չես ամաչո՞ւմ,- ասում եմ,- մի՛ արա: — Ամո՛թ քեզ, Դավի՛թ,- ասում է մայրիկը… — Ամոթ քե՛զ… ,- նեղսրտած հակադարձում է Դավիթը… — Ի՞նչ է ամոթը,