Առտու 5-ից շուտ հիմա չի գրվում… Լույսը չբացվի՞, որ տեսնես՝ ինչ է կատարվում՝ կա՞ աշխարհը, ի՞նչ տեսք ունի գիշերից հետո… Առանց տեսնելու ի՞նչ գրես, ո՞ւմ համար… Ամենօրյա գիրը զոռի բան չէ, ինչպես ամենօրյա քո գործը, որ կյանքդ է կազմում… Զոռով ապրե՞լ կլինի… Բայց ապրում են, չէ՞. մի ողջ ժողովուրդ, մի երկար շրջան զոռո՞վ չի ապրում…
Մկրտիչ Բազեյանը՝ իմ քույր Նեկտարի թոռն ու մեր Վարժարանի շրջանավարտը, ավարտել է ժամկետային պարտադիր ծառայությունը… Երկու տարի Բերդի հայտնի «Մեհրաբ 21-127» զորամասում, անտրտունջ, առանց ընտանիքին լուծ դառնալու… Տեսքը՝ տեղն է, խոսքը կշիռ ունի. ընտանեկան կիրակնօրյա մեր հավաքը Հայաստանի բանակի այսօրվա գովազդ դառձավ… Իսկ ինչո՞ւ Արցախից բանակ զորակոչվողները չծառայեն Հայաստանի զորամասերում, անցնում է իմ մտքով, ինչպես Հայաստանից զորակոչվածները ծառայում են Արցախում… Արձագանքե՛ք:
– Ասա՝ լսեմ,- կասի մեր Դավիթ հերոսն իմ օրագրի…