Դավիթ Բլեյանը վերջապես սառը ջուրը մտավ՝ Հիմնական դպրոցի լողափի երկու ավազաններից մեկը… Կեսօրին մոտ մեր հերոսին, որ առավոտյան ցանցի մեջ դասավորում էր լողի անհատական պարագաներ՝ բարեխիղճ կատարելով դաստիարակ Կարինե Խառատյանի խիստ պահանջը, փնտրում էի Դպրոց-պարտեզում՝ խմբով լողափ շտապող 2-5 տարեկանների մեջ, չգտա… Պարզվեց, մեր ինքնուրույնը-մեծը-փախստականը, օգտվելով հայրիկի-մայրիկի բացակայությունից, որոշել է մորաքույր «Րուզանի» ետևից գնալ… Հիմնական դպրոց-պարտեզում Դավիթը հայտնվում է բոլորի հսկողության ներքո, բոլորի ուշադրության կենտրոնում՝ հա՛մ Լիլիթ Առաքելյանի, հա՛մ Գոհար Սմբատյանի, հա՛մ Տաթև Մելքոնյանի խմբից է, համ էլ՝ խոհանոցի, իր սիրելի Գոհար Բալջյանի…
Այս օրերին իմ գլխավոր ուղերձը Դավթին ընդգծելն է սառը ջրի անհրաժեշտությունը, նաև դրա վճռական նշանակությունը ցույց տալով Սասունցի Դավթի համար, որ լողում էր գետերում, լճերում… Չգիտեմ՝ ինչ ազդեցություն ունեցավ Սևանա լիճը Դավթի որոշման հարցում, բայց շնորհակալ եմ յուրաքանչյուրին, ով նպաստեց ինձ համար համարյա մտասևեռումի աստիճանի կարևորություն ստացած խնդրի լուծմանը։ Իսկ Տաթև Մելքոնյանը մանկավարժական ինչպիսի՜ վարպետություն է դրսևորել՝ ջուրն է մտցրել մեր հերոսին ու հետն էլ՝ տեսեք՝ ի՜նչ նկարներ… Փաստ։ 2015-ը եթե չի հասցնի, թող 2016-ը Դավթի նման մի տղա պարգևի Տաթևին։ Արժանի է։
Իրիկունը Դավիթը հերոսացած տեսք ուներ. նրա բոլոր հարցերը սառը ջրին, դրա նշանակությանն էին վերաբերում…
– Ինչի՞ համար է կարևոր սառը ջուրը…
– Ինչպե՞ս է սառը ջուրը կոփում տղային…