Դավիթ Բլեյանն իրեն արժանի պահեց, կարծում եմ, ողջ 250 կմ ճանապարհին, այդպիսի հայտնի խմբի հետ ճամփորդության ողջ ընթքացքում՝ Երևանից Մարտունի՝ Գեղահովիտ, Մադինա, Լեռնահովիտ, Վերին ու Ներքին Գետաշեններ, սարերով-ձորերով-Սևանա լճով, միկրոավտոբուսով, առանց հատուկ պատրաստության, մեկ ձեռ շորով… Իսկական ճամփորդի պես երեքուկես տարեկան դարձած մեր հերոսը պատրաստ է ամառային ճամփորդական արկածների… Լավ քնեց, լավ կերավ, լեզվին ինչ եկավ, ասեց, ո՛չ մի նվվոց, ո՛չ հայրիկ, ո՛չ մայրիկ, լավ ծիծաղեց ու ծիծաղեցրեց… Ուզում եմ հավատալ, որ սիրվեց, բայց չլկստվեց, զբաղեցրեց, բայց անդուր չեղավ… Ես, իհարկե, ուշադիր հետևում էի, բայց երրորդ պլանից… Այսպես անցավ իմ շաբաթ օրը. իմ ընկերները պատմել են, հատկապես գործ էր Արմինե Թոփչյանի ֆոտոպատումն իմ ու տիար Գևորգի մասին. շնորհակալ եմ, քույր իմ, քրոջական ուշադրությունն ամենաթանկն է ցանկացած ճամփորդության ընթացքում…