Սոնա Հովհաննիսյան թոռնուհիս ու Դավիթ Բլեյան որդիս օրվա վերջում չբաժանվեցին, իրենց կրթահամալիրի Բանգլադեշի Դպրոց-պարտեզից հետո երեկոն անցկացրին մեր տանը… Մելինե-Մարիամ Մարտիրոսյան քույրիկները, այս օր օրի օրիորդացող-հմայքը բազմապատկող, սրանով քաղաքի ամենաերկվորյակները, հատուկ վերաբերմունք ունեն Սոնայի նկատմամբ: Մելինեն փրկեց երեկոն ու Արմինեին, առանցք դարձած՝ հավասարակշռություն հաղորդեց այս պայքարող քրոջն ու եղբորը:
Միասին լողացին, լա՜վ թափեցին… Սոնան պնդում է, որ Դավիթն է թափել, միայնակ, ու մանկավարժորեն հիմնավորում է, որ Դավիթն էլ պիտի հավաքի.
– Հո այսպես չի՞ մեծանալու, Աշոտ պապիկ…
Սոնան՝ ավելի ու ավելի հասուն… իսկական Սոնա. Լիլիթ Բլեյանն իմացել է՝ ում է բերում, ինչ անուն է դնում, գիտի նաև՝ ինչ է լինելու.. Իսկ Դավիթն էլ, որ հնազանդ մեկ տարի առաջ հանձնվում էր Սոնայի սատանայություններին, ավելի ու ավելի տղա՝ պատրաստ ուժով դիմագրավելու Սոնայի մանկավարժությանը, դիտակտիկային՝ թելադրանքին: Առանց Սոնայի չի կարող, չի ուզում, բայց չի՜ զիջի… տեսարա՜ն:
Սոնան շատ էներգիա ծախսեց, ուժասպառ եղավ ու քնեց ներքնակին:
Լիլի՜թ ջան… Ի՜նչ բարեխիղճ, քնքուշ է անում մայրությունը. հեշտ աշխատանք չէ դա Աժ պատգամավոր Վահե Հովհաննիսյանի օգնականի, բառիս բուն, ոչ իրավական առումով օգնականի գործառույթների հետ մեկտեղելը: