– Արի հաշվելով ճոճվենք,- կիրակի առտու հիշեցնում-հրավիրում է Դավիթը:
Մենք պատշգամբում լավ ենք զգում, ինչպես վարդերը` առողջ, բացվող-գնացող թերթերով, եկող կոկոններով, բազմագույն ու շա՜տ…
– Հայրի´կ, ինչո՞ւ է ամեն օրը գալիս ու գնում, չի մնո՞ւմ…,- հարցնում է, երբ արդեն լողավազանում է: Վայե՜լք՝ ավազանում պատշգամբում հաշվով ուղեկցվող ճոճից հետո…
– Ի՞նչ ես ուզում, ուզում ես`  գա ու մնա՞: Բա մյուս օրը ո՞նց գա. խցանում կլինի:
Ծիծաղում է նշանավոր:
– Հա, ուզում եմ: Երեկվա օրը գար ու մնար: Այսօրն էլ թող գար…
Ագահ է մեր տղան: Շաբաթ օրը հորեղբայր Ստեփանը նշանավոր է դարձրել իր խոստումը կատարելով. 3-4 ժամ մեծ խմբով անցկացրել են գազանանոցում: Դանիել Սեբաստացին, որպես ավագ եղբայր, ինչպես միշտ, իր ուշադրությամբ առանձնացել է… Դավիթն ինքնուրույն այսպիսի ֆոտոշարք է արել. նրա օբյեկտիվում իր ամենասիրելիներն են հայտնվել:

 

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Քամին ինչի՞ է փչում, որ երկինքը սառի՞…

Իմ սովորական, բազմազբաղ օրվա, իմ առցանց ուսուցման առաջին շաբաթի ամփոփիչ-սեմինարային օրվա, իմ՝ Արաքս Հովհաննիսյան 14-ամյա թոռնիկի ծննդյան խորհրդով առանձնահատուկ օրվա մեջ, ժամը 14:00 անսասան էր. կանխորոշված էր ու օրվա ավարտը…

Մենք հիանում-զարմանում ենք մեր զեբրիկով

Դավիթ Բլեյանը նման է զեբրի՝ վագրաձիու… Կհարցնե՞ք՝ ինչո՞վ… Զեբրի գծերով այս շորն է հագել, մայրիկն էլ շեշտել է. – Ոնց որ զեբրիկ լինի իմ տղուկը… Դավիթը թողել է ամեն ինչ

Պապ, իմ վրա մի ջղայնացի

Տուն մտա. Արմինեն է դիմավորում. Դավիթը հյուրասենյակում, խորքում, իմ համակարգչի առաջ մուլտեր է նայում…— Շան տղա, չես դիմավորո՞ւմ հորդ…,- լսում եմ հորս ձայնը, տնքոցը, հայրս տուն է մտել աշխատանքից, ու ես