– Արի հաշվելով ճոճվենք,- կիրակի առտու հիշեցնում-հրավիրում է Դավիթը:
Մենք պատշգամբում լավ ենք զգում, ինչպես վարդերը` առողջ, բացվող-գնացող թերթերով, եկող կոկոններով, բազմագույն ու շա՜տ…
– Հայրի´կ, ինչո՞ւ է ամեն օրը գալիս ու գնում, չի մնո՞ւմ…,- հարցնում է, երբ արդեն լողավազանում է: Վայե՜լք՝ ավազանում պատշգամբում հաշվով ուղեկցվող ճոճից հետո…
– Ի՞նչ ես ուզում, ուզում ես`  գա ու մնա՞: Բա մյուս օրը ո՞նց գա. խցանում կլինի:
Ծիծաղում է նշանավոր:
– Հա, ուզում եմ: Երեկվա օրը գար ու մնար: Այսօրն էլ թող գար…
Ագահ է մեր տղան: Շաբաթ օրը հորեղբայր Ստեփանը նշանավոր է դարձրել իր խոստումը կատարելով. 3-4 ժամ մեծ խմբով անցկացրել են գազանանոցում: Դանիել Սեբաստացին, որպես ավագ եղբայր, ինչպես միշտ, իր ուշադրությամբ առանձնացել է… Դավիթն ինքնուրույն այսպիսի ֆոտոշարք է արել. նրա օբյեկտիվում իր ամենասիրելիներն են հայտնվել:

 

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Երբ բաժանող պատերը բուսնում են Հայաստանում, ինչպես խոտը՝ հորդառատ անձրևից հետո…

Եթե մինչ այս չեք կարդացել իմ օրվա 433 գրերից ոչ մեկը՝ սկսած 2014-ի հունիսի 17-ից, դժվար կլինի հիմա անգամ թերթել օրագիրը… Ինչպե՞ս ընտրեք՝ ինչ կարդալ, ինչ հերթականությամբ. հո չե՞ք դնելու

Դուք վերջինը չեք, ու գնալ չկա…

Հիմա ես գիտեմ, թե ինչպես է աշխատում mskhfilms-ի ստեղծագործական խումբը. Արե՛գ, Շուշա՛ն, Լևո՛ն, Աշո՛տ,  առօրյա աշխատանքային եք դարձրել Միջին դպրոցը։ Սա է աշխատանքի դպրոցը, որտեղ գլխավորը մտավոր կրթությունն է, դրան

Հովազներն սկսել են… կոկորդիլոս ուտել հենց գետում

Ես չգիտեի, իմ մտքով չէր էլ անցնում… Իսկ մեր չորս տարեկան իգիթը ժամը յոթին արթնացավ վճռական. — Ես պիտի տեսնեմ էդ հովազին… Ու նստեց էդ ինտերնետի առաջ… տեսավ… ֆոտոշարը, քննեց ինձ