Դավիթ Բլեյանը, ինչպես հունիսի ցոգոլը Երևանում՝ թթի, բալի, ելակի, կեռասի, ծիրանի տեսքով, շուտ է հասունանում…
– Արևով լցվում, հասունանում, համովանում է ցոգոլը, դառնում համեղ միրգ, ու ես ուտում եմ:
Միրգ շատ է սիրում… ծառից… հավաքում են իր համար, սիրում է նայել և ուտում է… մեր նրբիկը… Դավիթը ցոգոլի նման հասունանում է… մազերն են շուտ-շուտ երկարում, եղունգները… լեզուն. մամա ջան, ի՜նչ լեզու է գործածում…

Դավիթը շտապ օգնության, ոստիկանության մեքենաներ շատ է սիրում՝ ձայնը, լուսաազդանշանը, տեսքը, հանկարծ հայտնվելը… և ոստիկաններ է, բնական է, շատ է սիրում… Ոստիկաններն էլ՝ Դավթին… Մոտենում են, մոտենում է… Նախորդ օրը, Գևորգ Հակոբյանենց տանից վերադառնալիս, Բաղրամյան պողոտայի վրա, Գրողների միության շենքի մոտակայքում շարվել էին մեքենաները… Ես շատ լսել էի, կարդացել, բայց որպես տուժող հանդես չէի եկել… Տաքսու վարորդն արտաքուստ խաղաղ էր.
– Մեր կյանքն է, ո՞ւմ բողոքենք, որ բողոքենք, ի՞նչ…
Ըստ տաքսիստի, հանրապետության նախագահին ու նրան ուղեկցող պահպանության շարասյանն էինք սպասում-ճանապարհ տալիս… ինձ համար՝ մի հավիտենականություն… Դավիթ Բլեյանը տարերքի մեջ էր՝ ոստիկանական մեքենաներն էր հաշվում՝ միանգամից բազմապատկվեցին… 11, 12, 13, 14… հիացած կանչեց Դավիթը…
– Ինչո՞ւ ես ասում «ոստիկանական երկիր»,- հարցնում է Դավիթը,- ի՞նչ ասել է…
– Դե, տեսնո՞ւմ ես՝ որքա՜ն շատ են, աջ ու ձախ, ոստիկանները. մեր կյանքը դրանից չի լավանում… մենք ինչքո՞ւ ենք սպասում, ինչո՞վ ենք զբաղված…
– Ես ոստիկանական մեքենաներն եմ հաշվում. ուզում եմ՝ շա՜տ լինեն, ես տեսնեմ, հաշվեմ, ձայները լսեմ (կրկնում է անընդհատ ձայները)… Հայրի՛կ, ես իմ անցկացրած օրից գոհ եմ… Ամբողջ օրս լավ անցավ…

Մենք էլ Դավթից ենք գոհ և՛ տանը, և՛ դրսում… Միայն, չգիտենք՝ ի՜նչ անել այս «տառական» դարձող ու բնակարանով մեկ վխտացող մեքենաների հետ, և մեկ էլ՝ ես այնպե՜ս ուզում եմ, որ Դավիթը գուլպա չհագնի… ցույց եմ տալիս իմ ոտքերը… Արմինեն չի հագնում… Համոզելու տեղ չի թողնում մեր նրբիկը…

Իմ ու Դավթի օրն ավարտվեց ելակ ու թութ ուտելով՝ միասին, տանը, մածունով։ Համեղ-հավես էր, զրուցում էինք ու ողջը կերանք. դժվարը հետո էր… Վահրամի, մեր հավատարիմ բարեկամի բերած սև թութն էր ու Արմինեի ջոկած ելակը… Միասին լավ լվացվեցինք, մինչև Դավթի ձեռքերից հնարավոր եղավ մաքրել հետքերը…

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Ծիրանը ոնց որ արև լինի, հայրիկ

Մեր օրն սկսվեց Մոցարտով. մենք վայելում ենք Դավթի «Օհանավանի Գարիկ պապիկի»՝ իմ քրոջ ամուսնու, Նազենի, Էդիտ, Սուսան Հովհաննիսյանների հայրիկի, Նազենի կրտսերի, Սերժի ու Գոռի պապիկի, իմ լավ ընկերը դարձած փեսայի

Առանց տեսիլքի իրագործման ի՞նչ բեկում…

Հայտնի են աշխարհի լավագույն լողափերը. ահա: Դրանցից մեկում՝ Կուբայի Playa Paraiso-ում, եղել եմ 1977թ. հունվարին, ես ուսանողական ջոկատի կազմում… Պատմե՞լ եմ: Օրագրում իմ որոնում եմ հայտարարում՝ պարզելու համար… Իսկ կրթահամալիրի Բանգլադեշում, «Սեբաստիա»

Սկսենք մեր գործը առաջ տանելու 30-րդ տարին Բանգլադեշում

Կիրակին Դավիթ Բլեյանն ու մայրիկ Արմինեն վայելում են. միասին դեմ առ դեմ մուշ-մուշ երկար քնած են… մայր ու տղա: Պատկեր է: Ես ունեմ ժամանակ՝ խոստացածս կատարելու. իմ բլոգում «Քսիֆներ կալանատնից.