Շուշան Բլեյանը պայծառացավ՝ տեսնելով Դավթի նվեր ակորդեոնը… Խոսեցին-պատմեցին քույր-եղբայր, տվին ու առան… Շուշանը շաբաթ երեկոյան երգել է Վիեննայի հայկական եկեղեցում՝ մեներգել… «Նոր ծաղիկ» (Ներսես Շնորհալի), «Ով զարմանալի» (Գրիգոր Պահլավունի)… Ինքը գոհ էր իր ելույթից. ես Շուշանի տեսքից, խոսքից, ինքնավստահությունից, հավեսից զգացի… Բան չմնաց հուլիսի 13-ին՝ իր խոստացած, մեր սպասած համերգին… Այս արանքում նրա ամեն ելույթը պատրաստության մի կտոր է երևանյան համերգին… Շուտ կգա, մեզ էլ գործի կդնի. Բլեյան է իսկական…
Դավիթ Բլեյանը հունիսի 1-ի ստուգատեսին հիմնավոր է պատրաստվել. լողացավ, որից հետո երկու հեծանիվներն էլ լվալ տվեց… Պսպղում են պատշգամբում, արևի տակ՝ հիացմունքից ավելի բացված վարդերի հետ մրցելով…
– Իսկական թափառական երաժիշտ՝ հեծանիվ ունի նախանձ շարժող, հարմար ակորդեոն… հոր երազանքը կատարվեց…- ծիծաղում է մայրը,- կարող է քշի Հյուսիսային պողոտա, իր նման երաժիշտների հետ համերգ տա…
– Համերգ-մամերգ, թափառական-շրջիկ չգիտեմ: Ես վաղը հայրիկի հետ գնում եմ գործի:
Այսպես, միասին և հեծանիվներով… Քիչ մնաց…