Միքայել Նալբանդյանի թողած՝ կյանքի աշխատանքի ուղղություն է։ Սրա համար պիտի աշխատել, սրա համար պիտի ապրել. գործ եմ ասել, է՜, պայծառ հիշատակների ստեղծումը… Սոնան, Արևիկը և Դավիթը մեր տանն են. արի ջոկիր՝ որն է թոռը, որը՝ երեխան, որն է քեռին ու զարմիկը… Արմինեն խնամքով նախապատրաստվել է, ստեղծել մանկավարժական սեբաստացիական միջավայր՝ ներառող, աշխույժ, բազում հետաքրքրություններով, ընտրության լայն հնարավորություններով… Իսկական ֆոտոպատումի նյութ է։
Արևիկն առիթից օգտվում է, ու վաղուց ընկերուհի դարձած Արմինեի հետ առանձնանում. ընդհանուր թեմաներ հեշտ են գտնում «հասակակիցները»… Սոնայի համար էլ լավ հնարավորություն է՝ քեռուն դաս տա, թելադրի, ենթարկի… խնամի, վերջում էլ լողացնի… Պետք էր տեսնել ծովառյուծ դարձած Դավթի վարքը լողավազանում և գազանին սանձող-սանձահարող Սոնայի հիացմունքը…