Ինձ շատ դուր եկան մեր վրացիները՝ երիտասարդ կամ միջին տարիքի, կենսուրախ, բոլորը Հայաստանում, Երևանի Բանգլադեշում, կրթահամալիրում առաջին անգամ են՝ մեր գործընկեր Վիկտորյա Բալավաձեին չհաշված: Իսկական գործուն հայ-վրացական հանրակրթական կամուրջներ: Երբ մի լավ ներկայացանք, պատմեցինք, երգեցինք-պարեցինք, «բրոյի-բրոյի» արեցինք, ես թևավոր խոսք ասացի՝ այստեղ հայ-վրացական ինքնավարություն է, ղեկավար-տնօրեն ձեզ պետք չէ, ես անելիք չունեմ… Ինձ Դավիթն է սպասում, ու լիքը օրվա գործեր… Այստեղ է, որ մոտեցավ վրացուհի իմ գործընկերներից, գրկեց ինձ ու ասաց.
– Դուք մեր ժամանակների հայ-վրացական «Հանրակրթական կամուրջների» Ֆրունզիկ Մկրտչյանն եք…