Իմ աշխատանքային օրվա ընթացքում ես հաճախ եմ հայտնվում հեծանվի վրա. դուք զբոսնում, քայլում եք, ես վարում եմ…. Իմ աշխատավայրը կրթահամալիրն է, հեծանիվն ինձ համար փոխադրամիջոց է, անհրաժեշտ-հարմար՝ մի դպրոցից մյուսը, մի կրթական օբյեկտից մյուսը գնալու համար։ Ես սկսել եմ ավելի լավ ճանաչել Բանգլադեշը՝ իր Բ-1, Բ-4, «Անկախ մայլա» թաղամասերով, մշտապես փնտրում եմ հեծանվի համար ավելի հարմար՝ անվտանգ-համապատասխան-գրավիչ կածաններ, այսպիսով իմանում բնակավայրի ծակուծուկը, նոր շփումներ ունենում, անակնկալ ուրախություն պարգևում մարդկանց. քիչ է՝ հանդիպում են Աշոտ Բլեյանին, հետն էլ՝ հեծանվի վրա, իրենց շենքի բակում, իրենց տաղավարում… Առաջ՝ ավտոմեքենայով կառավարման իմ դարում, այլ էր վիճակը. Բանգլադեշիս նայում էի ծառայական մեքենայի պատուհանից կամ հետիոտնի մշտական անցումներից…
Ինչո՞վ են զբաղված մեր բնակիչները, օրվա տարբեր ժամերին իրենց հարյուր տարվա բարձրահարկ շենքերի բակերում, շենքամերձ տարածքներում։ Ոգևորիչ քիչ բան եմ տեսնում. բլոտ-նարդի-շախմատ են խաղում առավոտից գիշեր, անվերջանալի ու կրկնվող խոսքուզրույցով. լավ են անում։ Բա մարզական պարապմունքներով զբաղված, իրենց երեխա-թոռների հետ հեծանիվներ, այլ անվավոր միջոցներ վարող, վարժանք, ուսումնական զբոսանքներ կատարող մարդիկ ո՞ւր են: Ո՞ւր են հեծանվաուղիները մանկական, հեծանվակայանատեղիները, որ մարդիկ երեխաների ու իրենց հեծանիվները չբարձրացնեն իջեցնեն: Ո՞ւր են երկրագործությամբ՝ իրենց երեխա-թոռների հետ միջավայրի խնամքով, ծաղկով ու ծառով, բակի կանաչով զբաղվող մարդիկ: Ովքե՞ր պիտի ջրեն, վարեն, խուզեն, մաքրեն, ձևավորեն, ներկեն, բարելավեն, եթե ոչ բնակիչները…