Դավիթ Բլեյանն էլ ունի իր արթնանալու պատճառը. ահա, գիշերը 5-ին մոտ, երբ ես երկրորդ անգամ, թվում է, վերջնական վեր եմ կենում, թփթփալով-աչքերը փակ, որպես Աշոտիկ, գալիս, զբաղեցնում է իմ տեղը…
– Ո՞ւմ բալեն ա,- հարցիս կպատասխանի՞…
– Քնած է,- ասում է մայրը…
– Քո, հայրիկ,- պատասխանում է:
– Քնի, Դավիթ ջան, դու քնելու և՛ պատճառ ունես, և՛ իրավունքը, ահա, ձեռք բերեցիր:
Հունվարի լույս 5-ի գիշերը մոլորակի բնակչության հետ կարողացա՞նք տեսնել Երկրի վրա տեղացող աստղային անձրևը… Այս կվադրանտիդներ կոչվող երկնաքարային մասնիկների հոսքի հետևից ես քանի անգամ մեր հարմարավետ պատշգամբ դուրս եկա։ Առանց
Այս շաբաթ, օրագրի ընթերցողի մոտ չգիտեմ, ինձ մոտ շաբաթվա օրերը խառնված էին. այսօր էլ վատ եմ պատկերացնում, որ օրն ուրբաթ է, վաղը՝ շաբաթ… Ի՞նչ օր է կիրակին… Ինչո՞ւ է այսպես…
Մեր ամեն օր չորս տարեկան դարձող Դավթի հումորը, անցումները հիացնում են… — Մենք պատրաստ ենք, գնացինք, Դավիթ Բլեյան, դու մնացիր տանը մենակ, տեսնեմ՝ ի՞նչ ես անելու… — Ճաշ եմ եփելու,