Դավիթ Բլեյանն էլ ունի իր արթնանալու պատճառը. ահա, գիշերը 5-ին մոտ, երբ ես երկրորդ անգամ, թվում է, վերջնական վեր եմ կենում, թփթփալով-աչքերը փակ, որպես Աշոտիկ, գալիս, զբաղեցնում է իմ տեղը…
– Ո՞ւմ բալեն ա,- հարցիս կպատասխանի՞…
– Քնած է,- ասում է մայրը…
– Քո, հայրիկ,- պատասխանում է:
– Քնի, Դավիթ ջան, դու քնելու և՛ պատճառ ունես, և՛ իրավունքը, ահա, ձեռք բերեցիր:
Այս անգամ խցանումից փախանք Դավիթ Բլեյանի հետ, ու՝ իրիկնային զբոսանք Երևանով… Դավիթը լավ է քայլում, բոլորին բարևում է՝ ծանոթ-անծանոթ չկա, բոլորն իրեն ճանաչում են, ու նա շփվում է բոլորի հետ,
– Փռշտացի երեք հատ, լսեցի՞ք, մի հատ էլ փռշտամ, թող չորս լինի: – Արի արագ հաշվելով մրցենք իրար հետ, հայրիկ… Ու սկսում է՝ 1, 2, …., 11, .…, 29, ….,
Դավիթ Բլեյանը սկսել է յուրացնել կրթահամալիրի «պարունակությունը» («լեգոների տուփ է, հայրիկ, քո դպրոցը», ասաց նա հենց այնպես, երբ լեգոների սիրուն թափանցիկ տուփը լցրեց-հավաքեց, որ տանի) խումբ: Մոր հետ լավ կռվեց, չթողեց՝ ո՛չ