Դավիթ Բլեյանն էլ ունի իր արթնանալու պատճառը. ահա, գիշերը 5-ին մոտ, երբ ես երկրորդ անգամ, թվում է, վերջնական վեր եմ կենում, թփթփալով-աչքերը փակ, որպես Աշոտիկ, գալիս, զբաղեցնում է իմ տեղը…
– Ո՞ւմ բալեն ա,- հարցիս կպատասխանի՞…
– Քնած է,- ասում է մայրը…
– Քո, հայրիկ,- պատասխանում է:
– Քնի, Դավիթ ջան, դու քնելու և՛ պատճառ ունես, և՛ իրավունքը, ահա, ձեռք բերեցիր:
Դավիթ Բլեյանը նուռ ու սերկևիլ շատ է սիրում, ինչպես և ես: Ես կարող եմ և չուտել, բայց ուրախանում եմ, երբ սեղանին դրված են լինում նռներն ու սերկևիլները, «տունս լցվեց»՝ կասեր մայրս…
Դավիթ Բլեյանը լողացել է «մեծ, առանց ցնցուղի ավազանում» (կրթահամալիրի փակ լողավազանը նկատի ունի) առաջին անգամ. հիացմունքն է փոխանցում. – Օղակով եմ լողացել, ջուրը ծածկել է, բայց ես չեմ խեղդվել… Լողավազանի Տաթոն
Բառերս առանց մտքերի ո՛չ երկինք կհասնեն, իմ սիրելի Շեքսպիր Վիլյամ, ո՛չ էլ, առավել ևս, իմ օրագրի ընթերցողներին… Երեկ կլոր սեղանին նստածների բառերը, երկինք հասցնող սեբաստացի խմբագիր-սովորող-ուսուցիչների հավաքը տպավորվել են: Ստանձնե՛ց