Մենք իրար հետ ենք սովորում, այլ ձև չկա…

— Դավի՛թ, լսեցի՞ր հայրիկի խոսքը. դու սովորո՞ւմ ես հայրիկից… Հարցնում եմ ես, երբ ընտանիքով լսում ենք իմ այս հեռուստահաղորդումը: — Չեմ ուզում,- գոռում է Դավիթը: — Ինչպե՛ս,- ասում եմ,- Դավի՛թ,

Տուր մեզ, տուր քո շնորհը լիուլի, ամեն օր

Կիրակի օրվա մեր ընտանեկան պատարագը տևեց ուղիղ մեկ ժամ՝ 11.00-12.00. այն նվիրված էր մայրենիին, ինչպես հորդորել էր իր գրում կրթահամալիրի տնօրենը։ Մեկ ժամ Դավիթը ոգևորված լսում էր Կոմիտաս, շարականներ. ես

Համույթ-կրթահամալիր կլինի, սեբաստացի ընտանիք-նվագախումբ չի՞ լինի…

Սուրբ Աննայի եկեղեցում, խիտ-լեցուն հավատացյալ ժողովրդով, Դավիթ Բլեյանը, որ մասնակից էր, ուշադիր հետևում էր լսելի-ազդեցիկ պատարագիչ Տեր Զենոն քահանայի առաջնորդությամբ ընթացող պատարագին… Կայացավ հաղորդությունը. սա նաև  պատարագի մշակույթին քաջածանոթ, ոչ