Սպասելի էր, որ քանդակագործության, ճարտարապետության և շրջակա միջավայրի փառատոնի համակարգող, մասնակից Մասիմո և Քրիստոֆեր Լիպիների հրաժեշտը պիտի հուզիչ լիներ, բայց որ այսպե՜ս…
Չորս քանդակ թողեց մեր ճարտարապետ փեսացու Քրիստոֆերը, որը կրթահամալիրի Հյուսիսի—Գեղարվեստի Սիենայի* պուրակի ճարտարապետն է։
Իսկ Մասիմոն «սպառնաց» ամեն օր հաղորդագրություններ ուղարկել մեզ ամենամյա—շարունակական փառատոնի համար։
* Սիենա՝ քաղաք Իտալիայում, Մասիմո, Քրիստոֆեր Լիպիների հայրենի քաղաքը
Ուրբաթն այդպիսին՝ հագեցած, լեցուն է լինում, ինչպես երեկվանը՝ իր օրացույցով որոշված Քոլեջի տոնախմբությամբ-համերգով Մարմարյա սրահում, իր նիստով կրթահամալիրի խորհրդի, որ այդքա՜ն երկար պատրաստվում էր, իր ներխուժումով․․․ Միլենայի մոնոներկայացմամբ, Գեղարվեստի տանիքում․․․
Երբ լրագրողը՝ ծանոթ-անծանոթ, հատկապես ինտերնետային-անկախ-ինքնորոշված հեռարձակման, բարեկիրթ-խելացի-հետևողական է լինում, ես նահանջում եմ, ինչպես երեկ, ու երեկոյան 8-ին հայտնվում, այ, այսպիսի եթերում… Ես չգիտեմ-չեմ ուզում իմանալ՝ ինչի մասին կխոսենք-եթերում, միայն չմոնտաժեն-չխմբագրեն,
Իրոք, երբ յուրաքանչյուրն իր կյանքում-աշխատանքում իրացնում է իր իրավունքը, շարունակ աճող փոխօգնության-ներառման-փոխադարձ հարգանքի սեբաստացիական աշխարհում… ինչո՞ւ արևին կամ անձրևին չխնդրել` հրամայելու փոխարեն… Ինչո՞ւ չխոսել-չգրել-չպայմանավորվել, երբ մշտական հաղորդակցության այս միջավայրը կա,