Ինչպես մի լուսնահար, մի խենթ լուսնոտ…

Լա՞վ եմ քշում հեծանիվ․ ես քշում եմ խաղալով, հավեսով… արկածով։ Հեծանվով սպորտային հետաքրքրություն չեմ բավարարում, արդյունքներ չեմ հետապնդում, հեծանվով ճամփորդում եմ… Ինձ հաճախ են հարցնում, ավելի ու ավելի հաճախ՝ չե՞մ վախենում…

Իմ գիրը՝ «ի խորոց սրտի»…

Օրեր առաջ Մարիետ Սիմոնյանի հետ գորովանքով խոսում էինք մեր Քրիստինե Շահբազյանի, մասին, որ սեբաստացիների 10 տարեկան Աշոտի, վեց տարեկան դարձող Մարկի մայրիկն է, որ 2010թ.-ից կրթահամալիրում աշխատելու շրջանում հասցրեց կրթահամալիրի

Օրագիրը՝ կենսապատում, այսպես, օր օրի

Դավիթն ու ես համարյա միաժամանակ ենք արթնանում այսօր. սկզբում ես՝ 04-ին մոտ, հետո լացով-աղմուկով՝ Դավիթը՝ «սովորական ջուր եմ ուզում», ասել է թե՝ աղբրի (ծորակի) ջուր։ Խմում է, բայց չի հանգստանում։