Վերնագիրը բաց եմ թողնում. վերնագիրը՝ վերջում…

Պատմելս եկավ առտու 5-6-ի արանքում, վերնագիրը բաց եմ թողնում. վերնագիրը՝ վերջում: Լինում է, որ վերնագիրը դնում եմ օրվա գրի թողարկումից առաջ, վերջին պահին… դեռ ինչքա՜ն ժամանակ կա… Երեկ ժամը 5-ին

Գիշերը սիրում է օրվան, լույսը՝ մթությա՞նը

Գիշերը սիրում է Օրվան, Լույսը` Մթությանը: Ինչպիսի՜ կատարյալ և տարօրինակ սեր… Իմ գիշերվա, իմ լույսի մասին է Խերարդո Դիեգոն ասել, չգիտեի: Մութ ու լույս էլ կա, Դիեգո, գիտե՞ս, ու ես այսօր

Ձյունը գա, ոտքի տակ սառույց չդառնա՞…

Աստղիկի հետ տուն գնալիս ճանապարհին ստուգում եմ կրթահամալիրի ուսումնական ագարակի ներկայությունը, Սյունիք մեր ամանօրյա ճամփորդությունից Վարդանենց և Անժելենց գյուղական տնտեսությունից մնացածը… Մի տեսե՜ք, մեքենայի ապակիների մեջ փակված, շուրջ բոլորը՝ ձյուն, Աստղիկն ի՜նչ թատրոն է