Դավիթ Բլեյանն ավելի ու ավելի դժվար է արթնանում. իմ ու Արմինե մայրիկի լարումը գործին վնասում է: Ես կարողանում եմ վեհությունը հայրական-տնօրինական պահպանել…
– Դավիթ ջան, ուշ է, տես, 8:00-ն է, դեռ Սասունցի Դավիթը պիտի լողանա, թարմանա…
– Մի քիչ խաղամ իմ գնացքով…ինչո՞ւ ես ասում շոգեքարշ…
– Շոգին, եռացած ջրի գոլորշին ուժ է տալիս, շարժում-քաշում գնացքի անիվները, իսկ գնացքը վագոններին է քաշում, դրա համար էլ` շագեքարշ: Կա նաև ջերմաքարշ, էլեկտրագնացք… պարզապես`գնացք: Ուզո՞ւմ ես մենք Թբիլիսի գնացքով գնանք, երկա՜ր ճանապարհ, միասին: Բայց հիմա ուշ է:
– Ուշ չի, տես ցերեկ ա: Ուշը քո մոտ ա:
– Ո՞նց ուշ չի, ժամին նայի: Ե՞րբ է ուշ լինում, Դավիթ:
– Երբ մութն ընկնում է, դրանից է ուշ լինում…
Դավիթը հասցնում է իմ գործուն աջակցությամբ լողանալ. փնթի Սեթից, ով փոշիացել-մտել է Դավթի եղունգների, պորտի, մազերի մեջ, ազատվելու գաղափարը կենսունակ դուրս եկավ…
– Ես ուզում եմ փնթի Սեթից մաքրվեմ, մնամ մաքուր Սասունցի Դավիթ, առանց փնթի Սեթի…