Իմ գիրը, որպես պատում, երեկվա շարունակությունն է, ինչպես երեկվա իմ գործը… այսպես, օր օրի, անընդհատ ու բարեխիղճ, որ կայանա, խնամքով հաստատվի կյանքում, զարգանա…

Թվում է՝ ո՛ւր սովորողի արձակուրդի անհոգությունը, ճամբարային ինքնավարությունը, ո՛ւր ստուգումների քննական բնույթը՝ իր խիստ կանոնակարգով, անհանգիստ ծնողների հուզումով․․․ Բայց սրանք՝ այս անկապ-անհամատեղելիները, կարող են հադիպել կրթահամալիրի Արևելյան, Արևմտյան, Հյուսիսի ու Հարավի դպրոց-պարտեզներում, ուսումնական ճամբարներում, ու 4-րդ դասարանցիների մայրենի լեզվի ստուգումները՝ միասնական հանրապետությունով մեկ, նոր կազմակերպում ստանան՝ սովորողներով-ծնողներով-ուսուցիչներով, նոր կրթական միջավայրում՝ որպես ուսումնահետազոտական ամբողջական ներառական ճամբար, իր առավոտյան ընդհանուր պարապմունքով, ժամերգությամբ, իր օրվա անելիքի նյութականացմամբ-քննարկմամբ։ Ու բաց-մարդկային՝ բոլոր փուլերում, արդար-հավաստի-մեկնաբանելի՝ յուրաքանչյուր գործողություն, տեղում ուղղելի՝ ամեն մի վրիպում․․․

Լուսանկարը՝ Արմինե Թոփչյանի
#1394

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Հեծանիվ հայտնագործելը որպես… այլընտրանք

Ի՞նչ պիտի անեի ես երեկ առավոտյան 8։30, եթե չլիներ… հեծանիվը: Պիտի հայտնագործեի: Հո տանը, մայրս կասեր, պուպուի նման չէի՞ նստի-մնա… Պուպուն էլ միայն մո՞րս հայտնի՝ իր ստեղծած արարածն էր… Վա՜յ,

Մայրիկ, գիժ կուկուների վրա մի՛ ջղայնանա

Կամ՝ Ոգին փոխանցվում է ոգու հետ… Դավիթ Բլեյանն իրիկնային հաշվետվություն էր ներկայացնում ինձ՝ պարտեզային բուռն-լիարժեք գործունեությունից. մեր հերոսը մեծերի խմբում («ես էլ եմ մեծ, ես ամենամեծն եմ իմ կուկուներից») կերել-խմել,

Անկախության իմ հոմանիշը՝ ինքնուրույնություն…

Ասել է թե՝ ինքնուրույնության քսանհինգ տարվա կյանքը մեր, որպես անհատական ու հավաքական ինքնադրսևորման հարթակ… Հարավարևմտյան թագավորությունով (կրթահամալիրի Բանգլադեշի՝ նույնն է թե «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրի, ժողովրդի լեզվով ասած Բլեյանի դպրոցի) ես