Իմ գիրը, որպես պատում, երեկվա շարունակությունն է, ինչպես երեկվա իմ գործը… այսպես, օր օրի, անընդհատ ու բարեխիղճ, որ կայանա, խնամքով հաստատվի կյանքում, զարգանա…

Թվում է՝ ո՛ւր սովորողի արձակուրդի անհոգությունը, ճամբարային ինքնավարությունը, ո՛ւր ստուգումների քննական բնույթը՝ իր խիստ կանոնակարգով, անհանգիստ ծնողների հուզումով․․․ Բայց սրանք՝ այս անկապ-անհամատեղելիները, կարող են հադիպել կրթահամալիրի Արևելյան, Արևմտյան, Հյուսիսի ու Հարավի դպրոց-պարտեզներում, ուսումնական ճամբարներում, ու 4-րդ դասարանցիների մայրենի լեզվի ստուգումները՝ միասնական հանրապետությունով մեկ, նոր կազմակերպում ստանան՝ սովորողներով-ծնողներով-ուսուցիչներով, նոր կրթական միջավայրում՝ որպես ուսումնահետազոտական ամբողջական ներառական ճամբար, իր առավոտյան ընդհանուր պարապմունքով, ժամերգությամբ, իր օրվա անելիքի նյութականացմամբ-քննարկմամբ։ Ու բաց-մարդկային՝ բոլոր փուլերում, արդար-հավաստի-մեկնաբանելի՝ յուրաքանչյուր գործողություն, տեղում ուղղելի՝ ամեն մի վրիպում․․․

Լուսանկարը՝ Արմինե Թոփչյանի
#1394

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Ամոնաշվիլու նախանձը շարժող…

Երբ բոլորը քնած են… Գեղարվեստի նախակրթարանի չքնածների մասին դաստիարակ Տաթև Աթոյանի բլոգում ներկայացված տեսանյութի դիտումով եմ սկսում իմ օրը, իմ 464-րդ գիրը… Հետո ի՞նչ պիտի արվի այս նյութի հետ, ինչպես

Մայրի՜կ, ես զարմանում եմ…

Իմ ուսանելու տարիներին (1972-1977թթ) համալսարանական ուսանողների շաբաթվա մեկ օրը, սկսած 2-րդ կուրսից, պատկանում էր ռազմական գործին՝ ռազմագիտությանը: Համալսարանի սև շենքում էր տեղավորված ռազմագիտության ամբիոնը՝ իր գնդապետ «ծանրակշիռ» վարիչով, զինվորական տարբեր

Ո՜ւհ, մարդ քարից պիտի լինի, ձեր մեջ գլուխ կճաքի

Մեր Դավիթը տղա՜ է, տղա՛, ինչպես ինքն է հաճախ հիշեցնում, ու ինչպես իրենց մաշկի վրա դա ամեն անգամ զգում են իր քույրիկներ Արևիկը, Սոնուլիկը, Մելինե-Մարիամիկը։ Երեկ հերթը Նազենի կրտսեր Հովհաննիսյանինն