— Էդ ո՞նց…
Արմինեի համակարգչից Դավիթ Բլեյանին կտրել չէր լինում. թողեց ու մոտեցավ ինձ, երբ ես փոխանցեցի օրվա լուրը՝ մեկ տարեկան ութ ամսականի սահմանը հատած Վահան Սերոբյանը, դարձել է կրթահամալիրի քոլեջի նախակրթարանի Ինգա Անտոնյանի խմբի սան, ընկերացել-խաղացել-ճաշել-քնել քոլեջում: Պատմում եմ իմ իմացածը, Լիլիթ Ազիզխանյանի ու ֆեյսբուքի փոխանցածը…
— Հլը ցույց տուր տեսնեմ, ո՜նց,- շարունակում է Դավիթը, տեղավորվում ծնկներիս, բոլոր նկարներով անցնում.
— Բա փոքր չի՞, լաց չի՞ եղել մայրիկին կանչել…
Մեծանում են, Դավիթ ջան, ու հանկարծ մենք տեսնում ենք, արմանք-զարմանք ապրում… ինչպես ես՝ Արևելքի դպրոց-պարտեզում մեր, Նառա Նիկողոսյանի-Վահրամ Մարտիրոսյանի հետ մայիսյան հայացքով միջավայրային փոփոխություններ-լուծումների մեջ, կրթական կասկադի վերին հարթակի զմրուխտ կանաչի միջով Անահիտ Գրիգորյանի՝ մի կողմից, ընդառաջ՝ Փիրուզ Հարությունյանի, ու ինձ թվաց՝ անվերջ 5 տարեկանների զրգուն անցումով… Ծիծաղում են.
— Չէ՜, արդեն վեց տարեկաններն ենք. Դուք եք ասում, չէ՞, մեծացե՜լ ենք…
— Էս ո՞նց,- Դավթի պես մոտենում եմ ես…
Սեբաստացի Վահանը նախակրթարանում։
Լուսանկարները՝ Ինգա Անտոնյանի ՖԲ էջից։
Քիչ այն կողմ, դպրոց-պարտեզը օղակող ավազե ուղիներով հեծանվաերթի են դուրս եկել երևի ոչ հինգ տարեկանները, ոչ էլ վեց… Մոտենում եմ ես, ու մեկի դեմքը-մռութը ինձ տանում է ապրիլյան շարժում-հրապարակ…
— Նիկոլի աղջիկը չէ՞…,- կանչում եմ,- Արփինե՜…
Մոտենում եմ… Դեմքը՝ ավելի մռութ, լրիվ հերը, որ լսում էր մայիսի 1-ի ԱԺ-ում ՀՀԿ-ի պատգամավորների վերջին ելույթները… խոժոռ, ավելի խոժոռ… սիրո և հանդուրժողության հեղափոխության օվկիանոսում…
— Չի ուզում Արփինե, ասեք՝ Արփի…
— Ոնց որ պապիկի գլուխը լինի… Էս ո՜նց է մեծացել, է՜… ո՛չ խոսք հասկացնել է լինում, ո՛չ խաղալ… Սա էլ Արևմուտքի դպրոց-պարտեզի 4-րդ դասարանցի Սոնա Հովհաննիսյանի՝ Լիլիթ Բլեյանի աղջկա դիտարկումն է իր իսկական քեռի Դավթի մասին… Սոնան է ասում, ում հասունացման-օրիորդացման վրա ես ամենաշատն եմ հիմա զարմացած… խե՜լքը-տե՜սքը-շարժո՜ւմը… Ու ես նրան, Դավթին պատմում եմ Լիլիթի էդ տարիքի-շրջանի մասին… Նմանությունից է երևի…
Բնության հմայքը: Լուսանկարները՝ Նունե Խաչիկօղլյանի:
— Հը, աղջիկներ,- մոտենում եմ խաղով տարված, Դավթի սենյակը բռնած Սոնային ու կրտսեր Նազենի Հովհաննիսյանին… Մեծացող գլխով իրենց եղբայրը խաղով անջատվել է…
— Վատ խոսքեր է ասում Դավիթիկը,- ներողամիտ մի ծիծաղով փոխանցում են ինձ…
— Է՛հ, ծեծեք երկու քույրով, մեկը՝ աջ ափին, մյուսը՝ ձախ, քրիստոնեաբար, ծեծեք, ուշքի բերեք…
— Չէ, դեռ խոսքով ենք փորձում, մի քիչ էլ մեծանա… մենակ մեծ գլխով չի, պիտի համբերենք,- երկու քույրերի մոտեցումն է շարադրում Նազենին…- Պիտի որ լավ լինի…
Դե, իրադարձություններով լի ապրիլը Նազենիին էլ անձնային-հանրային կյանքում դարձրել է հասուն-խոհեմ, մի ուրիշ մակարդակի…
— Էս Մելինեն ինչի՞ մեր տուն չեկավ…
— Դու մայր դպրոցում տեսել ես, Դավի՛թ, չհարցրի՞ր…
— Խազերով Գյումրի են գնում, դյուցազներգեր պիտի երգեն…
— Էդ վաղը, թող էսօր գար մեր տուն, վաղը գնար Գյումրի…
— Դու Մելինեին նեղացrե՞լ ես…,- շեղ-ստուգող նայում է Դավիթը Բլեյան։
Իսկ ես մտքերով իմ ավելի շատ էս 18-20 տարեկանների հետ եմ հիմա, Սոնա Բեզիրգանյանի, ով այս տարի ավարտում է մեր Ավագ դպրոցը, սեբաստացի Աշոտ Փաշինյանի, ով հայտարարված ամառային զորակոչով մեկնում է ժամկետային ծառայության, խոստացել է ծննդյան օրը՝ մարտի 11-ին, որ կգա միասին կրթահամալիրի Բանգլադեշով քայլելու, ծառայությունը Արցախի Հադրութում ավարտող Արման Բլեյանի՝ Հյուսիսի մեր պարտիզպանի, նախագծով Գյումրի, Ստամբուլի Տատյան վարժարան ուղևորված սեբաստացի պատանիների… Հասունությունն այս մենք կարողանալու ենք տեսնել…
Սեբաստացի լողորդներ: Լուսանկարները՝ Տաթև Համբարյանի:
Խնկանման խաղող ու տանձ, ու բալ, ու դեղձ,
Իմաստությո՜ւն՝ աշնան մրգերի պես հասուն,
Իմ մրգաստան երկի՛ր, մրգանման իմ ե՛րգ,
Երգի նման անմահ, երգի նման ասուն…
Ֆոտոխմբագիր՝ Սոնա Փափազյան
#1365