Որպես կամակոր երեխա՝ իմ ծննդյան առիթով, հոբելյարի իրավունքով ես ստացա այն, ինչ իրոք ուզում էի. այսպիսի կրթական շքերթ՝ Մայր դպրոցի սրահում, 200-ի չափ դեղձ ուտող 5-6 տարեկան սեբաստացիկներ՝ Մարմարյա սրահ-կրթական աշխարհի կենտրոնում, Արագածի նվաճում՝ մեկօրյա բանակումով՝ Բյուրականի ճամբարում, և այսպիսի սեբաստացիական համերգ Կոմիտասի թանգարան-ինստիտուտում՝ Շուշան-Լիլիթ-Նազենիի մասնակցությամբ… Գոհ ու շնորհակալ եմ յուրաքանչյուրիդ՝ այսքան խնամքով-սիրով-ժամանակին իմ ուզածը բերելու համար…
Համերգ Կոմիտասի թանգարան-ինստիտուտում:
Լուսանկարները` Մարինա Մկրտչյանի:
Ի՞նչ կարող էի նվիրել մարդկանց՝ հեռու մոտիկ, ծանոթ-անծանոթ, որ հասանելի-մատչելի լիներ յուրաքանչյուրին, որ պարտադրանք-պարտավորվածություն, հավուր պատշաճի մասնակցություն անգամ չլիներ, որ յուրաքանչյուրն ինքն ազատ ընտրեր-ունենար, որ արժանի լիներ ինձ էլ, ձեզ էլ: Ստացվեց: Հիմա, այս համերգ-հանդիպումով ես և դուք ազատված կենսական-ստեղծական ողջ էներգիան կարող ենք կենտրոնացնել «30 տարի Բանգլադեշում» նախագծի սեպտեմբեր-դեկտեմբեր անելիքների վրա. այստեղ են ասել՝ ծո՜վ անելիք: Զուլո՜ւմ տարի է էս խոստացված 2015-2016 ուսումնականը: Հավատաք-չհավատաք, բայց կրթական նորամուտների սեպտեմբերյան հրապարակված ցանկում փոփոխություն կա: Ծանոթացեք, շարունակե՛ք օրագրի ընթերցումը: Այո՛, հավատաք-չհավատաք, սեպտեմբերի 19-ին սեպտեմբերյան հավաքի մեկնարկով բացում ենք հայրենագիտական-արշավախմբային կայանը, հեծանվային ակումբը՝ իր հեծանվուղով: Չեմ հասկանա, եթե յուրաքանչյուր սեբաստացի չմասնակցի այս՝ ամենքիս շահառու դարձնող կառույցների պատշաճ գործարկմանը. հայտարարում եմ թիվ մեկ պատրաստության վիճակ…
Շրջակա միջավայրի բարեկարգման աշխատանքները Ավագ դպրոցում:
Լուսանկարները` Լուսինե Սարգսյանի։
Գիտեք, այս հոբելյանական շրջանում ես ու Դավիթ Բլեյանը, որպես Արմինե մայրիկի՝ Դպրոց-պարտեզի մայրենիի ուսուցչուհու ուղևոր, գալիս ենք Բանգլադեշ՝ փոքրիկ սպիտակ-հարազատ «Տոյոտա Յարիս» մեքենայով… Իսկական ուսուցում է երթևեկության կանոնների, մեր հետաքրքրասեր ամենատես տղուկը ճանապարհի, երթևեկության կանոնների-միջոցների մասին ուզում է ամեն ինչ իմանալ. մարդուն հետաքրքիր է… Ինչպե՞ս և ինչո՞ւ է ոստիկանը խախտումը գրանցում, վարորդին կանգնեցնում, տուգանում… Ի՞նչ ասել է ճանապարհային երթևեկության կանոններ՝ հետիոտնի, հեծանվորդի, վարորդի համար… դրանք ինքը, պարզվում է, իրեն բնորոշ ագահությամբ, յուրացնում է:
Րաֆֆու փողոցում, տոնավաճառն անցնելիս, մի տաքսի մեքենա ձախից մտնում է գլխավոր փողոց՝ վտանգավոր տգիտությամբ: Դավիթն ապակուց աշխարհին է նայում, Արմինեն լարվել է. ես վտանգից համրացել եմ… Մեկ էլ մեր Դավիթը ձեռքերը մեծերի, տիար Գևորգի նման իրար խփելով.
— Վա՜յ քու, արաˊ, հլը սրան տես՝ ո՜նց ա քշում…
Ծիծաղից պայթեցինք, ու ամեն ինչ բարեհաջող ավարտվեց…
— Հայրիկ, վարորդն ինչո՞ւ է կարգը խախտում, չգիտի՞ կանոնները…
Այոˊ, մենք ենք մեր երեխաների առաջնային կրթիչները. մենք ենք երթևեկության օրինավոր հետիոտն-վարորդ դարձնում նրանց, նախ և առաջ՝ մենք, մեր օրինակով, մեր խոսքով… Ծնողներ, ուրիշին՝ դպրոց թե ուսուցիչ, մի՛ օտարեք ձեր կոչումը, ձեր պատասխանատվությունը, որ Աստծո երեխայի ծնունդով մեզ է տրվում…
Հեղինակային կրթական ծրագրերի սեպտեմբերյան հավաքի ծրագրում ես առաջարկել եմ 2015-2016 ուստարվա ամենահանրային-ամենաներառական նախագծի մեկնարկ-քննարկումն ավելացնել. այն ադեն արտացոլվել է ծրագրում՝ որպես «Կրթահամալիրի Բանգլադեշի ճանապարհային քարտեզ» նախագծի մեկնարկ և քննարկում…
Շրջակա միջավայրի բարեկարգման աշխատանքները Միջին դպրոցում:
Լուսանկարները` Գոհար Եղոյանի:
Մենք չենք կարող բեկում չմտցնել Բանգլադեշի թաղերում մեր ստեղծած դպրոցներն ու թաղերն իրար կապող պատշաճ՝ ուսումնական անվտանգ-հիգիենիկ-հետաքրքիր ուղիների (ոտնուղի, հեծանվուղի) հաստատման գործում… Մենք պիտի ունենանք սեբաստացիական աշխարհի ճանապարհային քարտեզը ու այն բոլոր շահառուների աջակցությամբ կառուցենք: Լսեˊք: Մենք և ճանապարհային քարտեզի նախագծումն ու կառուցումը պիտի անենք քաղաքային իշխանության, բնակիչների, թաղերում գործող բոլոր տեսակի ուսումնական և այլ հաստատությունների՝ միով բանիվ բոլոր շահառուների մասնակցությամբ: Բարդ, շնորհակալ, անհրաժեշտ մի գործ:
Լողում են Հիմնական դպրոցի 1-ին դասարանի սովորողները:
Լուսանկարները` Լուսինե Գասպարյանի:
Իսկ մաքուր-խնամված-օդափոխված՝ մեր իրավասության տակ գտնվող ֆիզիկական միջավայրը, իր դրսով-ներսով, ամեն մի քառակուսի մետրով, մեր՝ իմ, կրթահամալիրի ծառայությունների, դպրոցների, ուսումնական կենտրոնների ղեկավարների ուշադրության կենտրոնում չի կարող չլինել անընդհատ՝ 24 ժամ: Սրա պատասխանատուն՝ կրթահամալիրի ծառայություն, սպասարկող անձնակազմ, վարչական աշխատող, հայտնի է: Հայտնի է նաև, որ այսպիսի խնամքն ինքնասպասարկում է՝ տարատարիք սովորողի, սանի և աշխատողի համար, մեր հեղինակած կրթական ծրագրով որոշված յուրաքանչյուրի աշխատանքը: Ես չեմ կարող արդարացի ու կոնկրետ չլինել, երբ անխնամ է՝ չօդափոխված, չջրված, անմաքուր… Մեզ պետք է ճանաչեն, մեզ պետք է չշփոթեն մեր կրթական միջավայրով, որ ամենագործուն մանկավարժն է, և որի ստեղծումը և պահպանումը մեր մանկավարժությամբ է պայմանավորված։ Քարոզի ժամանակը երեսուն տարում, թվում է, սպառել եմ. կներեք, ես գործում եմ Տիար տնօրենի իրավասության ողջ ուժով:
Ֆոտոխմբագիր` Մարթա Ասատրյան:
#446