Ամերիկայի Միացյալ Նահանգներում՝ Կուբայի և Կուբայում՝ ԱՄՆ պետական դրոշների ծածանումը՝ դեսպանատների գործունեության պաշտոնական մեկնարկը, սպասվածից ավելի շուտ եղավ: Եվ լավ է:
Երբ լուրջ-լուրջ շարունակում են խոսակցությունը հայ-իրանական նոր երկաթուղու մասին, ես հուսահատվում եմ… Ցարական Ռուսաստանից ժառանգություն ստացած, Խորհրդային շրջանում Հայաստանի արդյունաբերությունը-տնտեսությունը ստեղծած, մեզ Միջին Ասիայի-Կասպից ծովի ավազանի հետ հուսալի-էժան կապած, փորձարկված, Մայր Արաքսի ափերով, Նախիջևանով մինչև իրանական-ադրբեջանական-ռուսական Կասպից ծով ձգվող երկաթուղու գործարկումից ձե՞ռք ենք քաշել… Պատմություն ունեցող այս հեռանկարը թողնո՞ւմ ենք, հայ-ադրբեջանական 900 կմ-ոց սահմանը հավերժացնում ենք որպես ռազմաճակատի, ոչ թե տնտեսական համագործակցության գոտի-ուղիներ ու առաջարկում նոր հեռանկա՞ր… Սա՞ է ճանապարհը՝ հայ-իրանական նոր երկաթուղի՞ն 25-ամյա անկախ պետությունը պիտի հանի փակուղուց… «Մոտիկ հարևանի» մոռացում-շրջանցումը, նրա վերջնական հաստատումը Հայաստանում մնացած ժողովրդի լեքսիկոնում՝ որպես հավերժ թշնամի երկիր, գոյատևման խորացումն է… Հաջորդը իրական պաշտպանական պատի կառուցո՞ւմն է… 900 կմ-ոց սահմանով… Պատի կառուցումը կարելի է հայտարարե՞լ իբրև համահայկական ծրագիր՝ «Հայաստան» համահայկական հիմնադրամի առաջիկա տելեթոնում… Մենք բոլորս, խոստովանենք բարձրաձայն, թե ինքնախոստովանենք, այս անհեռանկարությունից կորցրել-կորցնում ենք մեր ոգեղենությունը, մեր ուժը ստեղծական… Լավ, հետո՞ն է մեր բոլոր խոսքերի-գործերի ավարտը…