Տիգրան Մանսուրյանին միշտ հաճելի է լսել, անգամ, այսպիսի հետաքրքիր, իրեն արժանի՝ Սերժ Թանկյան, Տիգրան Համասյան, Լիլիթ Պիպոյան ընկերակցության մեջ, երբ յուրաքանչյուրն առանձին լսելի է, ներկայանալի: Ես առանձնացրի. «Այդ «ռաբիս» կոչված երաժշտությունը: Իհարկե, մաեստրո, բայց կրթական խնդիր է՝ բարձրանալն ու բարձրացնելը… Ու հնչեց Թեքեյանի «Բարձրացում» բանաստեղծությունը.
Եթե կրնաս, բարձրացիր, բայց գիտե՞ս ուր, մինչև ո՛ւր.
Եվ քեզի հետ ուրիշներն եթե կրնաս, բարձրացո՛ւր,
Բայց մինչև ո՞ւր, մինչև ո՞ւր…
Հավատալով, թե կրնաս, օն, բարձրացի՛ր, քա՛ջ տղաս,
Սակայն քանի վեր ելլես, պիտի մսիս ու դողաս,
Մնաս մինա՜կ, խե՜ղճ տղաս…
Կարենայի՜ ր դուն եթե բարձրացընել քեզի հետ
Սիրված՛ քանի մը հոգի մինչև գագաթն արփավետ,
Մինչև սե՜րը քեզի հետ…
Կարելին այդ է միայն, անրջական կարելին,
Բարեկամներ, որ մեկտեղ կուզեն, կզգան, կխորհին
Անկարելին, կարելին…
Միմիայն ա՛յս, մնացյալն ամբողջ պատրանք է, հոգի՛ս,
Միմիայն ա՛յս, ու անոր գուցե երբե՜ք չհասնիս,
Անոր իղձո՜վը մեռնիս…