Կրթահամալիրի Ավագ դպրոց-վարժարանի սովորող Մարինե Մնացականյանի պատումով սկսված «Վերապրածները» խորագիրը կարո՞ղ է չընդհատվել, հարցնում եմ։ Իրեն ծանոթ մարդու, իր գերդաստանի պատմությունը՝ հայոց ողբերգությունն անհատականացնելու-մարդկայնացնելու-ճանաչելու և ճանաչել տալու՝ ապրելու ճանապարհ է՝ շարունակական ուսումնական նախագիծ… Ի՜նչ լավ է, որ Գայանե Առաքելյանն ու Գեղարվեստի ավագ դպրոց-ընտանիքը պահեց այդքան դժվարությամբ-սիրով ստեղծված նախաձեռնությունը՝ ապրիլի 24-ին հայոց երկիրը մեծացնել-շենացնելու… մի փոքր, բայց կոնկրետ… Հանրակրթական էկոտուր 2016-ում սրա նկատմամբ վերաբերմունքն ինչպե՞ս այլ դարձնենք՝ Ծառի օրվան ձեռք չտալով։ Այնքան քարքարոտ-անմշակ է մեր երկիրը, որ ապրիլյան տոնացույցը երկրագործի ոչ մի ազատ օր կարող է չունենալ։ Չպիտի ունենա։ Այ, մայիսի 7-ին կրթահամալիրի գյուղացիական տնտեսության նորամուտն ենք անելու. այնքա՜ն գործ կա՝ գործուն-տպավորիչ ներկայացնելու համար, իսկ այսպես, ընդհատումներով, «հիշելով-պահանջելով» չի արվի…

 

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Սեբաստացի ընթերցողի մասին ու նրա համար

Կրթահամալիրի հոմանիշներին ավելացնում եմ ութերորդը՝ կրթահամալիր-գրադարան-ընթերցարան, ու դնում եմ այն առաջին տեղում, որքան էլ այն բոլոր յոթի մեջ ներառված է… Տպագիր, մեդիա, խառը, սեբաստացին՝ մեծ ու պստիկ, ընթերցող պիտի լինի… Բոլոր ժամանակներում,

Համատեղ գործերի, միասնական քայլերի, համատեղ կյանքի մասին է գիրը…

Չգրելու, շաբաթ օրը «ֆուկ անելու» գայթակղությունն այս անգամ երկա՜ր հաղթահարեցի։ Թվում է՝ անընդհատ 481 գիրն այնքան իներցիա է հավաքել, որ ինքնիրեն, առանց ծուլության-քննարկման պիտի հասնես-թամամես 500-րդ գիրը։ Չէ՞ որ եզրագծում,

Կիրակիի օրով հորդառատ անձրևը իմացումի հավես ու թափ պարգևե՞ց…

Շաբաթ օրը՝ երեկ, օգոստոսի 29-ին, լուսինը՝ սպասված-հայտարարված, մոտ էր ու վառ: Ես, Արմինեն ու Դավիթը Երկրի 7 մլրդ բնակիչների հետ կարողացանք հետևել այսպես կոչված «սուպերլուսնին»… Հորդառատ անձրևը շատ էր ուզում,