Կրթահամալիրի Ավագ դպրոց-վարժարանի սովորող Մարինե Մնացականյանի պատումով սկսված «Վերապրածները» խորագիրը կարո՞ղ է չընդհատվել, հարցնում եմ։ Իրեն ծանոթ մարդու, իր գերդաստանի պատմությունը՝ հայոց ողբերգությունն անհատականացնելու-մարդկայնացնելու-ճանաչելու և ճանաչել տալու՝ ապրելու ճանապարհ է՝ շարունակական ուսումնական նախագիծ… Ի՜նչ լավ է, որ Գայանե Առաքելյանն ու Գեղարվեստի ավագ դպրոց-ընտանիքը պահեց այդքան դժվարությամբ-սիրով ստեղծված նախաձեռնությունը՝ ապրիլի 24-ին հայոց երկիրը մեծացնել-շենացնելու… մի փոքր, բայց կոնկրետ… Հանրակրթական էկոտուր 2016-ում սրա նկատմամբ վերաբերմունքն ինչպե՞ս այլ դարձնենք՝ Ծառի օրվան ձեռք չտալով։ Այնքան քարքարոտ-անմշակ է մեր երկիրը, որ ապրիլյան տոնացույցը երկրագործի ոչ մի ազատ օր կարող է չունենալ։ Չպիտի ունենա։ Այ, մայիսի 7-ին կրթահամալիրի գյուղացիական տնտեսության նորամուտն ենք անելու. այնքա՜ն գործ կա՝ գործուն-տպավորիչ ներկայացնելու համար, իսկ այսպես, ընդհատումներով, «հիշելով-պահանջելով» չի արվի…

 

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Նոր հայացք՝ նոր բարձունքից…

Իմ շաբաթ օրը սկսում եմ առավոտյան 5-6-ին. հետևողական կարգավորում եմ իմ քունը, սկսում եմ երեք բաժակ սովորական ջրով ու մի բաժակ կիտրոնաջրով։ Մեկ տարվա իմ փորձով կարող եմ հաստատել՝ ջուրը

Զի՜լ կատար, զի՜լ կենտրոն, զի՜լ բնություն, զի՜լ մարդիկ, զի՜լ գեղարվեստ… Այս ամենը՝ Կողբում…

Զիկատար անունով բարձր, ամենաբարձր անտառային գագաթն ու Կողբ բնակավայրը՝ Տավուշ-Նոյեմբերյանի ամենամեծ գյուղն ինձ կանչում էին երկա՜ր. ու ամեն անգամ, երբ իմ շարժվելը գալիս էր, չէր ստացվում, տեղ չէի հասնում, այս 200

5-6 տարեկանների, ընտրության-պարտադրանքի սահմանում

Արմինե մայրիկը, բնական է, կարևոր քունն է շարունակում առնել. կիրակի է, ես ու Դավիթ Բլեյանը խոհանոցում, պատշգամբային ճոճից հետո, մրգառատ մեծ սեղանի շուրջ հաղորդակցվում ենք. — Ո՞նց է արևը հասունացնում