Ֆրանսիայի նախագահ Օլանդն արդեն Բաքվումէ՝ Ծիծեռնակաբերդից Բաքու։ Ախ, այս ծվծվան ֆրանսիացիք, ասում էր պատմաբան Լեոն։ Իսկ Բելոռուսի նախագահ, Եվրասիական տնտեսական միության հիմնադիրներից Լուկաշենկոն ապրիլի 23-ին Թբիլիսի հասավ, Երևան՝ ոչ։ Թբիլիսիում դեսպանատուն է բացելու։  Եվ «24/04.» համաշխարհային սիմֆոնիկ նվագախմբի բացառիկ ելույթը Երևանում ես լսեցի մինչև վերջ… Ապրիլի 24-ը ազգովին անցկացրինք արարողակարգի մեջ։ Սոցիոլոգ Տիգրան Մաթոսյանը սա անվանում է««արարողակարգ առանց մտորումների», որը չի համապատասխանում երկրի կարիքներին: «Հայաստանն ունի բազմաթիվ խնդիրներ, և ես ցանկանում եմ, որ հարյուրերորդ տարելիցը առիթ լինի դրանց վրա ազդելու համար»,- ասել է նա: «Հայաստանը ցանկանում է լինել ժողովրդավարական, բայց դա այդպես չէ: Կա հսկայական սոցիալական անարդարություն: Դա անընդունելի է ցեղասպանությունից տուժած ժողովրդի համար»:

Ապրիլի 24-ը Հայաստանում ընտանեկան արձագանքման օր է, չէ՞, և լավ է, որ այդպես է։ Ամենաշատը ազդում-հուզում-միավորում է խմբերով-ընտանիքներով մարդկային անվերջանալի ելքը դեպի հուշահամալիր-Ծիծեռնակի բերդը… զուսպ, միասին, անխոս, անընդհատ… Տեղին էր մարդկային հոսքին ուղեկցող կենդանի-չընդհատվող երգեցողությունը։ Նույնքան տպավորիչ էր դա, ինչքան «Սիսթեմի» ռոք-համերգը, որից, մեր մեջ ասած, ինձ պատանիների-երիտասարդների ուրախությունը մնաց, և Համաշխարհային սիմֆոնիկ նվագախմբի համերգը, որը, այ, իմն է… Լավ է, որ ընտրություն կար…

Ապրիլքսանչորսյան լրատվությունից առանձնացնում-կարևորում եմ Թուրքիայում կատարվածը, հատկապես հիմա։ Ես առանձին հանդես կգամ, բայց տպավորություն է, որ Եվրոպան և Ռուսաստանն օգտագործում են Հայոց ցեղասպանության ճանաչման հարցը անկախ քաղաքականություն վարող Թուրքիային սանձելու համար։

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Համառոտ մեկնաբանություններն իմ

Անհամբե՞ր եք կիրակնօրյա ընթերցանությունն իմ օրագրում սկսելու: Համեցե՛ք՝  համառոտ մեկնաբանություններն իմ կարող եք և բաց թողնել: Մարդու առողջական վիճակը կարելի է հասկանալ դեմքից: Լրիվ համաձայն եմ. մաշկը, դեմքը, լավագույն հայելին

SOS. անտառը օգնության է կանչում

Ահազանգում եմ՝ SOS, ու դրան համապատասխան քաղաքացիական նախաձեռնությունների եմ կոչում։ Արագ տարածվող, անկուշտ թրթուրը մոլեգնում է Հայաստանով մեկ։ Մենք՝ ուսուցիչների, սովորողների մեծ խմբով,  այդ թրթուրը տեսանք Վայոց ձորում՝ Եղեգիսի խոշորացված

Երբ հիմքում խոհն է ամենուր

— Գարո՜ւն,- թռավ մեր Շամիրամի շուրթերից, երբ ես իմ խոսքի մեջ Սոնա Փափազյանի մասին հիշատակում արեցի… Հիմնական դպրոցի իդիլիայում, խոհանոցի մի անկյունում, գործի-կյանքի երկու ընկերների աշխատանքային ապրեցնող-արբեցնող զրույց էր. այսպիսին