Հեռագիր-արձագանք 1990-1995թթ. ՀՀ ԳԽ պատգամավոր, 1995-1997թթ ՀՀ ԱԺ պատգամավոր, 1988-ի Շարժումից իմ ընկեր Բագրատ Ասատրյանի այս դիմումին։ Միանում եմ, որպես 1990-1995 թթ ԳԽ պատգամավոր, ինչպես համահեղինակ՝ Աշոտ Բլեյան. Հայաստանի Հանրապետական
Ավագ դպրոցի սովորողների և ուսուցիչների, «Սուրհանդակ TV»-ի Կլոր սեղան։
Մռթոշ. այսպես էր դիմում-կանչում հայրս մորս, ու դիմելաձևն այս մորս համար անուն էր դարձել… Ապրիլ 23-ի ուրախությունը, նրա բերած տոնը զիբարը բացեց* մռթոշ դարձած իմ ազգի… Արփի Սահակյանն իր «Սիրող քաղաքի
Հեռացումի խոսքն այս, որ փողոցի, նրան առաջ տանող Նիկոլ Փաշինյանի ուժի, փողոցի լեզվով ասենք, ճշտի ընդունումն էր․հավանեցի․․․ Հա՛մ Նիկոլ, հա՛մ՝ փաշ․․․ Տեսեք, որ մի անվան-ազգանվան մեջ երկու նշա՞ն է դրել
Կիրակին ես անցկացրի Հանրապետության հրապարակում․․․ Մեր տունը, շենքը հրապարակից երկու քայլի վրա է, բայց ես, եթե հեծանվով չեմ, շրջանցում եմ․ մեր հրապարակը առօրեական, մարդու համար չէ, չգիտես՝ մեքենաների՞նն է, դեպի
Օրագրային սևագիր-նախագծային գրառումները վերջին օրերի՝ չօգտագործված, իրենց տեղին-ժամանակին լուռ ու համառ սպասող, անաղմուկ-մունջ՝ խաղաղ գործելու-ստեղծելու-փոխանցելու էին վերաբերվում․․․ Հրապարակի, Նիկոլի ղեկավարած շարժման—քայլքի-հավաքի ֆիզիկական ազդեցությունն է ինձ վրա․․․ Պատկերացրեք, քաղաքացիական անհնազանդության երթը,
Ասել եմ, կրկնում եմ՝ մենք պետք է պաշտպանենք փողոց-հրապարակը, որտեղ քաղաքացիական խաղաղ անհնազանդությունն է՝ ձեռքերը վեր պարզած։ Հիմա հենց այդ պահն է՝ լինելու մեր պատանի-երիտասարդ սովորողների, մեր զավակների, մեր եղբայրների,
Չարենցի 1936-1937թթ տնային կալանքի, բանտի, կյանքի վերջին՝ դատապարտվածի գիրն է իմ սեղանին, Հրանտ Մաթևոսյանի ճաշակով հրամցված վերջերգը Չարենցի։ …Շնորհակա՛լ եմ, Տե՜ր, այն ամենի համար, Որ տվեցիր դու ինձ կյանքում իմ
Կանչեր կյանքի, կարոտ աննինջ Եվ մոռացման տրտունջ անբառ… Չարենց Հիմա ես Չարենց եմ կարդում… իմ օրվա ճաշակով. բարձր էլ՝ լսելի ձեզ, քեզ համար, ընթերցող, կկարդամ, իհարկե… Ես լիազորություն չունեմ փողոցի`