«Ո՞րն է մեր ճանապարհը» ժողովածուի նախաբանը. 1990թ. Իմ պատանի բարեկամներ, Ձեր «դալար բազմությունն ու թրթռան զգացմունքը», ձեր ոգեւորված, սիրահար վերաբերմունքը կյանքին, այս ամենն ինձ բացառիկ թանկ են, ու ես ուզում
Հանրապետության կառավարման կաոուցվածքի կազմում ընդգրկուն կոմիտեների գոյությունը, կոմիտեներ, որոնք իրենց մեջ օրգանապես չեն ներառում ու իրենցում լուծում մի քանի նախարարությունների ֆունկցիաներ, կարծում ենք վնասակար են։ Պետշինի, պետագրոարդի, ժողկրթության կոմիտեի (Խորհրդային
«Գրական թերթ», 20 հուլիսի 1990 թ. «Եղբայր սիրելի, թե որ ուզում ես ուղիղն իմանալ, ճշմարիտն ասեմ, հանաքը մի կողմ դրած, ծիծաղն էլ հետը, մեր բանն այնպես է, որ մենք մեր
«Խորհրդային Հայաստան», 28 ապրիլի 1990թ. Հանրապետության Գերագույն խորհրդի երեսփոխան Աշոտ Մանուչարյանի հետ Վայքում հանդիպեցինք մեծաթիվ մարդկանց հետ: Ուշ էր արդեն: Ազնաբերդի (նախկին Գյուլիստան) մի քանի տղաներ մոտեցան մեզ և պնդեցին, որ անմիջապես մեկնենք գյուղ:
Հոդված 1990թ. արխիվից Երեկվա ու այսօրվա մեր հոգս-անհանգստությունը՝ հայոց գյուղը: Գյուղացին՝ զարմանալի հեշտ երես թեքած իր ավանդական-պատմական կենցաղից, խաբված-վաճառված քաղաքին ու շրջկենտրոն-ավանին: Գյուղը՝ իր հոգևոր աշխարհի ավերված պարիսպներով, դարերով ամբարած
Ի բազում ամայ տենչեցեալ եմ այսմ իրագործութեան… Ստ. Օրբելյան Եղեգնաձորի «Վերելք» թերթ։ 1989թ. Վերահրապարակվել է «Գարուն» ամսագրի 1990թ. 8-րդ համարում Այսօր արդեն հանրապետությունում մեծ ճանաչում է վայելում Երևանի Մ. Սեբաստացու
«Երեկոյան Երևան», 10.05.1989թ. Խմբագրությանն են դիմել բազմաթիվ ընթերցողներ՝ մանկավարժներ, տարբեր մասնագիտությամբ քաղաքացիներ, խնդրելով պարզաբանել «Խորհրդային դպրոց» թերթի ապրիլի 13-ի համարում տպագրված «Մրցույթի հրավեր» հայտարարությունը, նպատակ ունենալով մասնակցել դրան: Փաստն ինքնին
Հրապարակված է 1989թ. ապրիլի 14-ի «Գրական թերթում»։ Սրտիս հոժարությամբ կըսիմ, քանզի այդպես համոզված եմ ես, որ մեր ազգին համար այսօր և ամեն ժամանակ առաջին գործը դպրոց պետք է ունենալ, դպրոցները արդյունավորել գիտենալ: Այսավուր մանուկք վաղվան
ՄԵՆՔ կամ, իմ կարծիքով, ամենակենսահույզ հիմնահարցը, ինչ բնագավառի էլ որ նա վերաբերի: Իմ մեկնակետը, դիրքորոշումը, հոգսը… ՄԵՆՔ, կամ այս ենք, այսպիսին ենք, այսպես ենք մտածում: Ուղղեք մեզ, շտկեք, բայց ընդունեք,
Վերահրապարակում եմ 1987թ. ևս մեկ հոդված։ Նորից կարդացի «Դիրեկտոր, թե կարգադրիչ» վերնագրով իմ հոդվածը: Ամիսներ շարունակվող բանավեճից հետո, ես չեմ հրաժարվում հոդվածի ոչ մի մտքից, ոչ մի ձևակերպումից: Ավելին. պատրաստվում եմ