Իմ գի՞րն է այդպիսին։ Շաբաթը շաբաթ օրով՝ երեկով ավարտվում, այսօր՝ կիրակիով սկսվում է հաջո՞րդ շաբաթը, թե՞ շաբաթը կիրակիով այսօր ավարտվում, երկուշաբթիով է սկսվում նոր շաբաթ, իսկ երեկ, անցնող շաբաթվա վեցերորդ՝
Սեղանի վրա նախշուն, ինքնաշեն, կիսաբաց, ձեռագիր բացիկը գրավեց-տարավ․․․ Դավթին․․․ Ադրիանայից․․․ Իմ երազկոտ դասընկեր․․․ Երազկոտը, թվում է, հե՛նց սազ է գալիս Ադրիանային. նա մեր տղայի մեջ է տեսել երազողին․․․ Դավիթ երազող՝
Now I recollect all the days of mine, old and gone, The illuminated and winged days o mine, old and gone. It was in the 1990s when we founded the
Հիմա հիշում եմ բոլոր օրերս հին ու անցած, Լուսազարդ ու թևավոր օրերս հին ու անցած։ Այսպես եղել է 1990-ականներին, երբ Աշտարակում, լքված մի նախկին ուսումնարանի շենքում-տարածքում Աշտարակի գիտավանի նախաձեռնությամբ ստեղծեցինք
Ի՞նչ է ուզում ինձանից կապույտ մորմոքը հրի… Ի՞նչ է ուզում քո հոգին, հազարամյա Նաիրի՛: Եվ ինչո՞ւ ես դու փռել իմ դեմ քո բույրը բոլոր Եվ իմ մորմոքը վառել թախիծներով ահավոր:
Եթե ուզում եք մեկ նախադասությամբ, երեկը՝ դեկտեմբերի 12-ը, շնորհիվ Դավիթ Բլեյանի, տարվա 365 օրերից առանձնակի դարձած ծննդյան օրով. մեր տուն-Արևմտյան դպրոց-Ագարակով կրթահամալիրի երեկվա օրվա աշխույժը վկա։ Դավթին լսեք. երբ չորս
Չկարծե՛ս երբեք, թե աշխարհը մեր — Մեզանից է, որ սկիզբ է առնում. Անցյալը հանկարծ այնպես է հառնում, Որ… շփոթմունքից մենք թռչում ենք վեր: — Ուրեմն, լարի՛ր միտքըդ հուրհուրան, Որ հուրն
Ես շարունակում եմ Չարենց կարդալ, բարձր, ինքս ինձ համար, լսելի… Ուզում է մե՜րկ լինեմ ես, ու անսփոփ, ու անօգ, Որպես մեռել մի հրկեզ, որպես կորած մի մանուկ… «Արթմեդ» կոչվող բուժկենտրոնի
Խորը, խորացող աշունը, աշնան հոգեվարքի ժամին փչող քամին, որ թռցնում է դեղին նժույգները իրա, այնքա՜ն իմն են, որ հռետորական է հնչում հարցը՝ ինչո՞ւ ես կիրակի օրով, այնքա՜ն բնական շաբաթ օրվանից
Հազար էսպես ձևեր փոխեմ, ձևը խաղ է անցավոր, Ես միշտ հոգի, տիեզերքի մեծ հոգու հետ, ի՞նչ կա որ․․․ Ահա այսպես, տիեզերքի մեծ հոգու հետ, արդեն սովորույթի ուժով, ժամը ութին, երրորդ