Ես նեղացել եմ Դավթից, չեմ խոսում, չեմ հարաբերվում. խոզ է, առաջվա պես ամեն օր չի լողում, նվնըվ է… Իրիկունը տուն եմ գալիս, իմ հին բարեկամ Էդվարդ Դարբինյանն ու Սուսան Սաֆարյանը
Մենք ընկերնե՞ր ենք, հարցնում եմ՝ ես, Դավիթ Բլեյանը, Կարինե Խառատյանը, Նոր դպրոցի 5 տարեկան Դավիթն ու Նելլին, Աշխեն Թադևոսյանն ու իր 5 տարեկանները, տիկին Աիդան ու 5 տարեկան սեպտեմբերիկները, Սուսան
Բլոգի օրվա կոչը, հայտարարությունը Հոկտեմբերի 6-ին՝ կրթահամալիրում հինգ նոր մարզահրապարակների գործարկում է և 2-5 տարեկանների երկու խմբի նորամուտ. ժամը 10.00՝ Հիմնական դպրոցի մարզահրապարակ. հասցեն՝ Ծ. Իսակովի 52/6. ժամը 11.00՝ Գեղարվեստի նախակրթարանի խաղահրապարակ. հասցեն՝
Սպասված-ցնծալի լուրով սկսեմ իմ գիրը՝ մեր Էմանուել Ագջոյանի ու Անահիտ Գրիգորյանի պսակադրությունը կայանալու է 2014-ի հոկտեմբերի 19-ին՝ Սուրբ Սարգիս եկեղեցում: Ես ասացի՝ սպասված-ցնծալի, ոչ թե ցնցող, քանզի երկար սպասված այս
Սեպտեմբերի 30-ին, ժամը 17:00-20:00 Մեդիակենտրոնում տեղի ունեցավ Աշոտ Բլեյանի բլոգի 100-րդ գրի և բոլգի պատումների ներկայացումը: Լուսանկարները՝ Անի Սարգսյանի, Սոնա Փափազյանի
ՀՀ բնության հուշարձանների ցանկում ընդգրկված հիասքանչ այս հուշարձանը` Գեղարոտի ջրվեժը, գտնվում է Արագած լեռան արևելյան լանջին՝ Քասաղ գետի Գեղարոտ վտակի վրա, ծովի մակարդակից մոտ 3000 մետր բարձրության վրա: Ջրվեժի սառնորակ
Ինձ ուղղված գրավոր հարցն այսպիսին էր. «Երևանի քո սիրած հատածը»… Սկզբում ուզում էի օգտվել վրիպման (հատած — հատված) ընձեռած հնարավորությունից. մտքովս անցան մինչև 90-ականների Երևանի հին տները, քանդած այն տները,
Կրթահամալիրի պատմությունը տնօրենի օրագրում Բլեյանի դպրոց կամ Բլեյանի անվան դպրոց կամ անգամ Բլեյանի անվան «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիր կամ ու կամ, անգամ ու անգամ «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիր ասելով՝ հաճախ նույն՝ Երևանի
Ինչքա՜ն հեշտ է 100-րդ գրից հետո. Ինքն իրեն գրվում է. Թողել եմ ներքև, մեծ լերան տակին, Ե՜վ փառքը, և՜ գանձ, Ե՜վ քեն, և՜ նախանձ — Ամենը, ինչ որ ճընշում է հոգին: Եվ էն ամենը, արդ նայում եմ ես — Տեսնում եմ նորից Իմ լերան ծերից — Էնպես հասարա՛կ, դատարկ են էնպե՛ս… Եվ ես իմաստուն ու բեռըս թեթև, Անհոգ ծիծաղով, Երգով ու տաղով Իջնում եմ զըվարթ իմ լերան ետև… Հ. Թումանյան Ամբողջական կիրակի ապրեցինք՝ ապաքինման կիրակի: Դավիթը,
Բարի առավոտ: Ես այսօր գրում եմ լույսով. այդպես ուզեցի: Կիրակի, անձրև… Երաշտն այս` ամբողջ ամառ-սեպտեմբեր ձգված, քանի՜ բույսի ու ծառի կյանք տարավ: Երևանում անձրևը երբեք անտեղի-ավել չի լինում: Ահա ինչու՝