Մինչ Հայաստանում, Բանգլադեշում էլի անսպասելի եկած, քաղաքային և կրթահամալիրային իշխանություններին հանկարծակիի բերած ձյան հետևանքների շուտափույթ վերացմամբ են զբաղված, ես թույլ եմ տալիս ինձ իմ օրվա այս գրում ուրախ-թեթև մի քանի
Այսպես խոսեց Դավիթ Բլեյանը երեկ երեկոյան, երբ մայրը շեշտեց նորից, որ արդեն ձմեռ է, պիտի տաք հագնվել և… Դե, գիտեք, էլի… — Ձմեռն էն ա, որ ամեն ինչ սպիտակ ա
Ձյան բերած առաջին սուրհանդակը Ձնախառն սուրհանդակ Ուրի՜շ… Ուռա՜, ձյունը ձմեռ է բերել ու նոր հոգսեր, որոնք պիտի դառնան ամենօրյա ուսումնական աշխատանք: Անվտանգ, մաքուր աստիճաններ մեր կրթական աշխարհում, ամենուր. հատկապես՝ դպրոց բերող
Վիճակն արվարձանում այսօր Օրերս, Երևանի քաղաքային ավագանու անդամ Անահիտ Բախշյանը մեզ տրամադրեց այսպիսի պաշտոնական գրություն. «Հարավարևմտյան թաղամասում Մխիթար Սեբաստացի կրթահամալիրի տնօրինության «Կրթական պարտեզ» նախաձեռնության ֆինանսավորում (Բլեյանի առաջարկություն), որը համահունչ է
Երբ հանդիսատես չկա, ու կան միայն մասնակիցներ, կամ, երբ մասնակիցը նաև հանդիսատես է, կամ, երբ մեկ են մասնակիցն ու հանդիսատեսը… այսպես, փոխեփոխ, հարգանքով՝ միմյանց հանդեպ, իրար աջակցելով… մենք հեղինակն ենք
Նկարը Դավիթ Բլեյանի ստեղծագործությունն է. «Երկինքի, գետի և արևի ընկերությունը»։ Պատկերակյանքից մինչև դարձվածակյանք… Երբ հանդիսատեսներ չկան, ու կան միայն մասնակիցներ՝ իրար աջակցող, օրվա հերոսին կենտրոն բերող-կենտրոնում պահող աջակիցներ համերաշխ… Սեբաստացի
Կորել է իմ այս վերնագրի հեղինակը։ Ո՞վ կդնի հղումը՝ որտեղի՞ց եմ վերցրել այս տողը։ Ավագ դպրոցի մեր սովորող Կարինե Կիրակոսյանին՝ «Անպատ դպրոցի սովորողը» հրապարակման հեղինակին, արձագանքում եմ՝ խիզախե՛ք որպես ուսանողներ՝
«Ավետիք Իսահակյան. բանաստեղծություններ», իրանական պոեզիայի` Մարիետ Սիմոնյանի և 7-րդ դասարանցիների ներկայացումները, Զահրատը՝ Հասմիկ Թոփչյանի և 8-րդցի ընկերների ներկայացմամբ… Հիմա էլ Նունե Մովսիսյանի ճապոնականն ու Նազելի Տեր-Պետոսյանի հին եգիպտականը… Այսպիսի անսահման գրական
Ես, գիտե՞ք-իմացեք, երբեք շախմատասեր չեմ եղել. իմ հայրական`Շամխալբեկի տանը փակվող տախտակ՝ շախմատի քարերով երևի միշտ եղել է, բայց չեմ հիշում, որ իմ ավագները՝ Էդվարդը, Գագիկը, Ստեփանը, շախմատ խաղային. ոչ էլ
Նորայր Ասատրյան Ազնվությունն ամենակարևոր բանալին է ապրելու, ըստ Նորայր Ասատրյանի, թեև մեր աշխարհում ոչ մի դուռ չի բացում: Մինչդեռ ապրելու համար պետք են բանալիներ, որոնք կարող են դռներ բացել և