Ո՛չ աջ նայեք, ո՛չ ձախ, ո՛չ էլ ետ-ետ. նայեցե՛ք ինձ, ես գնում եմ առջևից

Մայր դպրոցի Մարմարյա սրահում սեպտեմբերի 1-ով, առավոտ 9.00-9.15-ի արանքում՝ ընդհանուր պարապմունքին, սեբաստացի դեռահասներով (վեցից ութերորդ դասարանցիներ), պատանիներով (իննից տասներկուերորդցիներ), նրանց ծնողներով և ուսուցիչներով լեցուն, հազարից ավելի լսող-տեսնող խորագետների՞՝ ասում եմ

Մեր Բանգլադեշն էլ մի արտասահման է. երկրորդ էտյուդը սեբաստացի մարդու մասին

Խնամված հեծանվորդ դեռահասների մի խումբ, որ զվարճացրեց ինձ օրեր առաջ՝ իմ հեծանվորդի արդուզարդով շփոթելով ինձ արտասահմանցու հետ ու հետս կապ հաստատելով անգլերեն, երեկ սպասում էր ինձ Հանրապետության հրապարակի մատույցներում… Ես

«Չաչանակ»-ով սկսում ենք, ու պրծում չկա…

Ամենօրյա իմ գիրը-պատումը, որ տեսնում-կարդում-լսում եք, նկարազարդ է, չէ՞, շնորհիվ սեբաստացիական ֆոտո-խմբագիրների աջակցություն-լրացման… առանց փորձարարության՝ էքսպերիմենտի կլինի՞։ Չի լինի, չի զարգանա, անհետաքրքիր կդառնա, ու պատումը-գիրը մի տեղ կընդհատվի։ Շնորհակալ եմ