Հայոց նոր Աշխարհացույցի մասին է իմ գիրը․․․

Այս անգամ՝ Որոտանի, նրա եզերքին փռված Սյունյաց աշխարհի, որպես Աշխարհացույցի մաս… Բացվող օրվա հետ վեր թռան հանկարծ Լույսի խտուտից զարթնած սարերը, Իրար շալակած սարը բարձրացան Իրար պաղ ու շոգ շնչառությունից

Հատուկ դանդաղեցված ընթացքով կիրակի

— Ուզում եմ Լիլիթի հետ լինեմ, իր հետ քայլեմ, ման գամ: Հիմա զանգի, ասա… Կիրակի օրը, արթնանալուն պես ինձ գգվանքի հնարավորություն տալով, այսպես սկսեց Դավիթ Բլեյանը: Ավագ քույրիկ Լիլիթն իհարկե

Հե՜յ, ով կա այդտեղ… գոնե մեկնումեկը… Գրում եմ ես…

Նոյեմբերն այս մեկնարկեց տպավորիչ՝ անձրևով-ձյունով-ձնհալով. ինչպիսի՜ տերևաթափով… Մեր շենքի ու Սպենդիարյանի անվան երաժշտական դպրոցի արանքում, Չայկովսկու փողոցի վրայի՝ Արմինեի մեքենայի կայանատեղին դեղին-մեծ-պայծառ խաշամ-ծածկ է ստացել… Այսքա՜ն տերև էր մնացել ծառին…