Իմ եղբայր Ստեփանը շատ է նեղվում, որ հասուն իր աղջիկ Աննան, Տաթևը Բլեյան, Էդիտը Հովհաննիսյան ծննդյան օրվան մասնակցում են առանց կողակցի, որքան էլ որ նրանք պնդում են, որ իրենք իրենց երեխաներով, աշխատանքով, իրենց կյանքով լավ են զգում:
– Էլ ի՞նչ շնորհավորանք. չգաք՝ ավելի հեշտ կլինի,- ստեփանավարի բաց խոսում է նա…
Զրուցում ենք. բա ինչի՞ց խոսենք՝ մեր կյանքից ու խնդիրներից… Հատկապես, որ այս տարի շատ են հարազատ հոբելյանները. ուզում ես նշանավոր դարձնել դրանց նշումը:
Պահքի վերջնանպատակը ոչ թե մարմինն իր սիրած կերակուրներից զրկելն է, այլ մեր հոգին զորացնելը: Հաստատ է, ես գիտեմ սա: Օրվա 2-րդ կեսին ինձ խոցեց մի տեղեկություն սիրելիի մասին, որը գիտեի, բայց… խոցեց… Ես ուշքի չեկա ողջ օրը, ո՛չ Թումանյանի մեր երևանյան տանը, որ մեր տունն է դարձել ու, ավանդույթի համաձայն, մեծ համերգով գնում ենք, ինչպես տան հմայիչ-գործուն տնօրինուհին շեշտեց, խառնում ամեն ինչ (լավ խառնեցինք, կեցցե՛ք բոլորդ), ո՛չ իմ եղբոր տանը՝ սեղանի շուրջ: Որևէ կերպ այն կապված չէ նաև մեր ստուգող-տեսուչների հետ. մարդիկ են, իրենց աշխատանքն են կատարում: Լո՜ւրը խոցեց: Այսպես կլինի ու կլինի… ոչ մի բաժակաճառ չի փրկի: Ինչպես Դավիթ Բլեյանին ատամնաբույժի մոտ տանելը մեզ չփրկեց դատապարտված ելքից: Հայտնի է, որ այս զգույշ, շատ զգույշ, իմ ճանաչած ամենազգույշը չի թողնելու անծանոթ սպիտակխալաթավորին, հատկապես, որ լսել էր, գիտեր… Չես խուսափի: