Տե՛ր իմ, — էությո՜ւն իմ, — հարազատ իմ, — այսինքն՝
Ա՜յն, որ չունեմ կյանքում և չեմ ունեցել, —
Ա՜յն, որ միակն է ողջ կյանքում այս կամեցել
Լինել ինձ հետ այնպե՜ս հենց, ինչպես իր հետ ինքը, —
Չե՞ս զարմանում, Տե՛ր իմ, որ ես դիմում եմ քեզ,
Ես՝ բանաստեղծս անահ և մարտընչողս արի՝
Յուրաքանչյուր նյարդով կապված այս վեհ դարիս
Յուրաքանչյուր <………….> կրկնապատիկ հրկեզ, —
Տարօրինա՞կ է, չէ՞, որ ես դիմում եմ քեզ՝ —
Աստվածային վերին ճանապարհի
Ինչ-որ՝ սրտի՛ս նման անգյուտ ու բարի,
Արարածի՝ թերևս անզո՛ր ինձ պես…
Բայց ես դիմում եմ քեզ, ինչպես հաճախ
Անապատում՝ ահեղ սամումների ժամին՝
Քարավանի տերերն արնաշաղախ —
Թողած այնքան ուշիմ ու խորամիտ
Փորձառությունն իրենց՝ լոկ ուղտերի դեղին
Բնազդին են կառչում — և գտնում ուղի…
25. X. 1936