Դավիթ Բլեյանի նոր ոգևորվածությունն իր խմբով, իր կուկուներով, տիկին Սոֆյայով, ընկեր Կարինե-Մելինեով, տանն էլ է նկատելի. անհամբեր է դարձել.
– Վաղը ե՞րբ է գալու:
– Երեքշաբթի գիշերն անցնի, կգա:
– Հետո՞ վաղը երբ է գալու։
– Ի՞նչ նկատի ունես, փետրվարի քսա՞նը։ Հանրահավաքի ենք գնալու, կգա՞ս, ընտանիքով գնանք։
– Ես պարտեզ եմ գնալու: Իմ ավտոներից ո՞րը տանեմ իմ կուկուներին, հայրիկ…

Ավտոցուցադրությունն ընդարձակել է. գազաններ տեղափոխող բաց թափքով բեռնատար ունի՝ ձեռքից բաց չի թողնում… Մնում է՝ հասունության երկու նոր հանգրվան հաղթահարի՝ ատամնաբուժությունը և ինքնուրույն, առանձնացված քունը… Այս շաբաթ օրագիրը կանդրադառնա մեր հերոսի խիզախումներին, կլուսաբանի դրանք:

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Իրական այնպես, ինչպես մենք ենք

Իսկապես որ, ուռենու նման, շուտ մեծացող կյանքում այս ե՞րբ հասցրեց մեր մանկահասակ Մարիան ծնկներից մեր իջնել այնքան ու այնպես, հասցնել ինքնուրույնանալ-կենսափորձ ձեռք բերել նաև Լեհաստանում, դառնալ «Մարիա Բաբայան, 11-րդ դասարան»

Այլոց հետ մեր մանկավարժությունն ապրելու հունիսը

Շուշան Բլեյանն ավելի ու ավելի բազմազբաղ է, ներառված Վիեննայում… ասեք՝ ո՞ւմ քաշած կլինի… Այսօր առավոտյան վաղ իր ուսանողական գործընկերուհու՝ Թերեզայի հետ Մխիթարյան միաբանության Վիեննայի հայր Վահան Հովակիմյանի ուղեկցությամբ շարժվեցին Բուդապեշտ. հրավիրված

Ինձ նստել չի կարելի, այոˊ, բայց ինձ գործից շեղել էլ չի լինի

Գործն էլ մեզ միավորող, Աստծու ճարտարապետությամբ շինարարական է. մենք Բանգլադեշի մեր աշխարհով, բնակելի մի թաղամասում ստեղծում ենք կրթական պարտեզ, մերը, որպես օրինակ,  պիլոտ, որ, խնդրեմ, դառնա ձերը, որ գործը շարունակվի… նստել