Մտահոգ-անկեղծ դժվարություններով մեկմեկու…
Ու միշտ՝ ամբողջական ներառական….
«Ազատություն» ռադիոկայանում, մինչ իմ ուղիղ եթերը րոպեներ ունեի։ Մի վատ բան կա լրատվական-վերլուծական ինձ սիրելի այս միջավայրում՝ օդափոխությունը. այսպիսի անշարժ-ծանր-չթարմացվող օդում կարելի՞ է ազատ գործել-ստեղծել-տարածել… Մի անկյունում գրավեց ձեռքի ափերում հարմար տեղավորվող գրավիչ նոր, տպագիր, ռուսերեն գիրք՝ Ринат Валиуллин «Где валяются поцелуи. Париж»։ Կտրվելու համար առօրյայից-ամենից, մեկ օ՞ր, միա՞յն, հեղինակային բացահայտում. սա մինչև վերջ կարդալու ցանկությունը համակեց-տարավ այնպես, որ ուզեցի գովազդել իմ գրպանում միշտ պահվող նոթատետրում՝ ծալովի թղթի մի կտոր, սևագրի ազատ մնացած մի անկյունում, այս պահին օրագրում զետեղելու համար. ահա այս մեկը. «Կնոջը քիչ է սխրանքը. նրան հանցագործություն է պետք»…
Քիչ է՝ նայեք սա էլ.
— Մտքով ես քեզ հետ եմ…
— Մտքում ես էլ կարող եմ…
Կկարդա՞մ այս գիրքը, որ ինձ սիրալիր առաջարկում էր «Ազատության» օպերատորը, ինչպես Իրակլի Սամսոնաձեի «Ականջաբարձը» հայերեն, Անահիտ Բոստանջյանի թարգմանությամբ, որ այնքա՜ն հավանեցին մեր գրական ակումբի սեբաստացիները, ի դեպ, նաև սիրելի Հրաչյա Բայրամյանը, ում հետ կարևոր րոպեներ անցկացրինք երեկ Հայաստանում Վրաստանի Հանրապետության դեսպանատան՝ Վրաստանի անկախության օրվա առթիվ կազմակերպած պաշտոնական ընդունելության ժամանակ։ «Ականջաբարձը» հավանած մերոնք քննարկեցին-գովեցին, տարածեցին այնքան ու այնպես, որ մեր տաղանդաշատ հարևան Իրակլիին «Գեղարվեստի Հարթակում» ընդունելու առաջարկս ինչպե՞ս չկատարեմ։ Սիրելի Ելենա Խոդիկյան, օգնիր… Կկարդա՞մ ես «Անտարես»-ի հրատարակած այդ գիրքը, ահա հարցը, գիրք, որ նույնքան գրավիչ է, ինչքան Ռինատի գիրքը, նույն չափի, և ահա անխոնջ գրքասեր Մարի Գաբանյանի շնորհիվ իմ սեղանին է… Այս ռիթմով-կյանքով՝ շուտ արա-ամենը-ամեն ինչ ու լավ, ավելի լավ, շատ լավ, խիտ-խիտ, լեցուն-լեցուն… Երբ ընթերցելը, որպես մտավոր աշխատանք, ծիսական ինքնընկղմումի-վայելումի հանդարտություն է պահանջում, իմացական հայտնագործումներով-դադարներով… Ե՞րբ, ինչպե՞ս… Քանի՜ գիրք հավաքեմ հաջորդ՝ որերորդ վաթսունիս համար, երբ ամեն օր, լա՜վ, հա՜, ամեն շաբաթ, ամիս այսպիսի մի գիրք է հայտնվում… Քանի՞ վասթսուն ունեմ այս երկրային կյանքում…
Նախակրթարանում՝ պղպջակատոն է:
Լուսանկարները՝ Սոնա Փափազյանի
Վրաստանի անկախության տոնի առթիվ մեր վրացախոսների ակումբի տեսաշնորհավորանքը, որ երեկ մեծ ընդունելության ժամանակ «Մարիոտի» սրահի էկրանին էր, նորին գերազանցություն դեսպանը, նրա կինը՝ այս անկեղծ-մարդկային հմայքով ոգևորող զույգը, նրանց շրջապատը շատ են հավանել. որքա՜ն գովեցին… Ուրախ, անկեղծ… Եվ դեռ կհավանեն, թող պտտվի. պտտեք բոլորդ եթերով մեկ։ Հայ-վրաց բարեկամության ծավալումը, ահա, այս բինոմի մեջ է՝ ուրախ-անկեղծ, անկեղծ-ուրախ՝ մեկմեկով, իրարով, իրար գործերով, հաջողություններով, անկեղծ-մտահոգ՝ դժվարությունների համար, անկեղծ-ցավելով անհաջողությունների դեպքում… Ուրախ՝ իրար տեսնելիս, իրար շնորհավորելու առիթները բաց չթողնելով։ Կլինե՞մ ես հունիսի 2-4-ը Թբիլիսիում, այս ինձ պատած, իմ արձակած Ամառ 2017-ի շրջապտույտի մեջ… Երբ այդպես էլ չիմացվեց՝ երեկ իրիկունը երբ-ինչպես հանգա-առանձնացա-մեռա-ծնվեցի… թաղումով-ծնունդով… Ու ո՜ղջ գիշեր իր բոլոր ժամերով՝ անընդհատ, Շուշանի՝ բաց պատուհաններով սենյակում չլռող ծնծղա-խշշոց. անձրևը, թափահարում է քնած քաղաքի ողջ ստեղնաշարը… Ու հիմա էլ անձրևը իմ բաց պատուհանից չի լռում: Գուցե իրո՞ք մեր խուրջին- ուսապարկում «Ուսումնական ամառ» 2017-ի պիտի ճամփորդ-ճամբարականի թափանցիկ մոմլաթե թիկնոցը հայտնվի՝ հեշտ ծալվող-հավաքվող, ինչպես մեր ամառային լողափերի լողավազանները՝ երեկվա-այսօրվա իմ մտահոգությունը-գործը անհետաձգելի, որ ոչինչ չհետաձգվի, ոչ մի նախագիծ՝ Սևանի «Ժայռում» մեր, թե Կարինե Պետրոսյանի «Մաշտոցներում», չթրջի-չնեղացնի… Սիրեք անձրևը, ինչպես ամեն մի տարերք, ուժեղ շոգը, կարկուտը, սըռը… ինչպես ես, հիմա ու միշտ:
Ձիաթերապիան ագարակում:
Լուսանկարները՝ Լուսինե Աբրահամյանի:
Երեկվա մեր Մարմարյա սրահի ուրախությունը՝ և՛ մեր Ավագ դպրոցի շրջանն ավարտողների «Ցտեսություն» նախագծով, ժամը 11.00-ին, և՛ «Ողջույն, ուսումնական ամառ» նախագծով շրջանն սկսողների 15.00-ին, հավանեցի, դո՞ւք էլ, ներկա-բացակա. ուրախ-անկեղծ, բա՜ց, ով գա-եկավ-տեղեկացրինք՝ ողջն իրենն է-հարազատ, նախկին-ներկա, նայող-մասնակից… Մենք-մեզնով, մեր կյանքով, միշտ ներառական ամբողջական: Իսկ Սյուզի Մարգարյանի կանչով Մարմարյա սրահում ճամբարական շրջանի նախահավաքին մասնակցեց և իմ հեծանիվը… Ջա՜ն, հեծանիվ ջան… Ու բարի վերադարձ, Սյուզի Մարգարյան, Մարմարյա սրահ, ամառային ճամբարների կանչով… Երկուսով հետաքրքիր-ուրախ էր, չէ՞, սրահում։
Արևմտյան դպրոցի 6 տարեկաններ:
Լուսանկարները՝ Մելինե Սիմոնյանի:
Պիտի այսօր մասնակցեմ «Անանիա Շիրակացի» ճեմարանի շրջանավարտների թվով 24-րդ ճանապարհումին մեծ կյանք, ինչպես գրված է իմ հին բարեկամ Աշոտ Ալիխանյանի հրավերում, ժամը 11.00-ին, Գ. Սունդուկյանի անվան ակադեմիական թատրոնի շենքում… Ե՜րբ եմ եղել… ճեմարանում կամ այս թատրոնում… Լավ է՝ երկուսը մեկում՝ ո՛չ թատրոն, ո՛չ ճեմարան, թե՞ և՛ թատրոն, և՛ ճեմարան… Տեսնենք. անկեղծ ուրախանանք մեկ-մեկով… պատմենք-տարածենք… Այդպես «Այբ»-ի Արարատյան բակալավրիատ ծրագրի մեկնարկի ներկայացմանն էլ կմասնակցեմ… Որ մեր կյանքի-կյանքով մանկավարժական ձեռքբերումները դառնան խթան-փորձառություն կյանքի փոփոխությունների համար…
Ֆոտոխմբագիր` Սոնա Փափազյան
#1051