Դավիթ Բլեյանը կիրակի ցերեկը չքնեց. այդպես է, պարտեզում ամենաշուտը պառկող ամենաշուտը վեր կացող մեր տղան առանց ճիգի առավոտ 9.00-ից մինչև երեկոյան 10.00-ը խաղաց ու խաղաց… Հետո համաձայնեց մայրիկի հետ ննջարան գնալու. առավ-ընտրեց 3-4 գիրք, ու մեկ ժամի չափ կարդացին-քննարկեցին… 11.00-ի մոտ ես անջատել եմ լույսերը, բայց Դավթի բարձր պատմություններն ինձ լսելի են հյուրասենյակում։ Պատմում է, թե ինչ գործեր է ինքն արել օրվա ընթացքում… Մայրը թե՝
— Դավիթ ջան, շատ հոգնած եմ, թող քնեմ…
Դավիթս հիմա էլ թվարկում է մայրիկի` օրվա ընթացքում կատարած աշխատանքները՝ մանրամասն, հերթով, երկար…
Դավիթն իր ապուրի ամանի մեջ հանկարծ ջուր է լցնում:
— Ինչո՞ւ արեցիր,- զարմանում եմ։
— Որ մայրիկին մտցնեմ մեջը, մազերը բիզ-բիզ կանգնի, հետո դնեմ հարթ ափսեի վրա, դանակով կտրատեմ, աղցանի նման սկսեմ ուտել…
— Ինչո՞ւ, մայրիկից աղցան ուրիշ ձևով չէ՞ր լինի պատրաստել, Դավիթ…
— Չէ, հայրիկ, մազերը բիզ-բիզ չէին կանգնի…
Ինձ ուրախացնում են Դավթի հումորի զգացումը, խոսքի մեջ նրա անցումները, ինքնուրույնության նկատելի աճը: Ավելի ու ավելի հետաքրքիր է Դավթի հետ. պիտի հրաժարվել թելադրանքից՝ անընդհատ առաջարկելով ընտրություն… Թող սովորույթ դառնա շարունակ ընտրելով որոշումներ կայացնելը: Ստուգեցի Հ. Թումանյանի հինգ հայտնի սիրելի հեքիաթներով («Շունն ու կատուն», «Չարի վերջը»՝ դրանց մեջ). ոչ միայն բերանացի բոլորը գիտի, այլև այնպիսի լեզվաընկալում ունի, որ կռահում է, գլխի ընկնում, մտածում և հայտնաբերում Թումանյանի լեզվի աշխարհում… Նունե Մովսիսյանի հայտնաբերած բուդդայական լամայի խոսքով գնահատենք Դավիթ Բլեյանի աճը. «Աճը միշտ էլ հաճելի է ու պարզ»:
Դավթի հետ պատշգամբից երկար հետևում էինք կարկուտին, հիանում նրան ուղեկցող որոտ-կայծակով… հետո սելավ-տեղատարափով… Տարերքով հիանալ է պետք փոքրուց, ո՛չ անիծել, ո՛չ փնփնթալ, ո՛չ չտեսնելու տալ: Նույն բնությունն է, ինչպես տերևաթափը, աշնան մեղմ քամին… Պայծառ օրը…