Ռեժիմը կարգավորող ուժ ունի, իսկ կիրակին միշտ ինքնակոչ է: Ես արձակուրդային իմ ազատությամբ բաց թողեցի ամենօրյա, առավոտ կանուխ՝ 05-08-ը, իմ աշխատելու, գրելու ժամերը: Քնել եմ: 08-ին արթնացա, վստահ, որ կիրակի է, ու մինչև կեսօր կկարողանամ սկսել ու ավարտել իմ օրվա գիրը: Նազենի Հովհաննիսյանը խառնեց իմ հաշիվները: Աստղերը մեր կյանքում տնօրինում են:

Ես, Դավիթը, Արմինեն, իմ փեսա Գարիկը Նազենիի առաջնորդությամբ ընտանեկան-հարազատական այցեր կատարեցինք: Այցելեցինք իմ մեծ քրոջը, հետո՝ փոքր քրոջը, հետո՝ կրտսեր Նազենիին: Օրագիր չդառավ, պատուհաս՝ իրիկնագիր դառավ: Ավելացրեք սրան Դավիթ Բլեյանի չքնելու որոշումը:

Նազենի Հովհաննիսյանը պնդում է, որ Դավիթը լրիվ հայրիկին է նմանվել: Առաջ՝ նման չէր , հիմա՝ տարբեր չէ: Ցանկացած հոր կարելի է կաշառել այսպիսի դիտարկմամբ:

Մանկավարժության մեջ ես ինքնուս եմ, ինքնադաստիարակ:
Նախ՝ ընտանեկան մանկավարժական, մասնագիտական «շկոլայի» բացակայությամբ չէի կարող մանկավարժությունը որպես մասնագիտություն յուրացնել: Մանկավարժական մասնագիտությունը մեզանում ընտանեկան կրթությամբ փոխանցվել-փոխանցվո՞ւմ է, չգիտեմ: Գիտեմ, որ բժիշկների ընտանիքներ մեր իրականության մեջ շատ կան: Իմ հայրն ու մայրը գրագետ չէին ուղիղ իմաստով՝ մայրս գրել, կարդալ չգիտեր, հայրս՝ չէր գործածում: Հայրս՝ նշանավոր Շամխալբեկը, իմ գիտակից կյանքի հերոսը, Նախիջևանի թուրքերի հետ առևտրով էր պահում մեր մեծ տունը. բոլոր հաշիվներն անում էր բանավոր: Բանավոր էին արվում բոլոր գործարքները առևտրային, փող տալ-վերցնելը, ապրանքներն ի պահ տալը, փոխանակելը. ամեն ինչ: Մենք մեծացել ենք ապահովության մեջ. նկատի ունենալով մեր ընտանիքի մեծությունը` կարող ենք եզրակացնել, որ հորս բիզնեսը ծավալով, փոքր-միջինից բարձր էր:
— Ա՜յ պապ, բա որ քեզ խաբեն,- հաճախ զգուշացնում, զարմանում էինք մենք:
— Շան տղա, թուրքը հայ չի, առևտրի մեջ չի խաբի:
Իմ թվաբանությանը վստահում էր, թույլ էր տալիս, որ ես երբեմն գրավոր հաշվեմ, կշռեմ, թուրքերի հետ իր օրվա գործարքները, օրվա արդյունքները… Մի անգամ պայծառացա.
— Պա՜պ, սխալ եմ գտել, թուրքերը քիչ են ապրանք բերել… չգիտեմ քանի ջվալ ու քանի կիլո՝ ոսպ, լոբի ու սիսեռ:
— Չի կարող պատահի…,- անվրդով էր հայրս,- նորից հաշվի…:
Հաշվել, կշռել, չափել` ստիպված էի, ու հեշտ գործ չէր. ծանր էին ջվալները, մեկը մյուսի վրա: Եղբորս՝ Ստեփանին, փողի խոստումով գործի դրեցի: Հայրս ճիշտ էր. ես սխալվել էի: Նախիջևանի թուրքերը ամեն ինչից ավելիով էին բերել:

Հայրս չէր կարդում, գրում: Հիշում եմ՝ Սև շուկայում մի տետրի վրա ինչ-ինչ նշումներ էր անում, որոնց այդպես էլ ես հասու չեղա: Սրա փոխարեն՝ լավ, շատ լավ պատմող էր հայրս: Կենդանի, հետաքրքիր, անսպառ…: Մայրս ոչ միայն գրագետ չէր, ասել եմ արդեն իմ գրում, ի՜նչ գրել-կարդալ, գրած թուղթ որևէ՝ չէր թափի, խնամքով կվերցներ հատակից, թափթփված սեղանից, կպահեր: Այսպիսի ակնածանքի հասնող օրինակ՝ գրի նկատմամբ: Մեկ էլ՝ պատի մեծ ժամացույցի սլաքով գիտեր ժամերը: Այսքան ժամ պիտի նստես գրքերի առաջ. դաս ունես, չունես, տնային տվել են, չեն տվել… իրավունքի ընկալում չուներ մայրս:
— Քեզնից առաջինը պիտի չլինի.- դա որպես վիրավորանք էր ընդունում.- ո՞ւմ մերն ա, քո մորից լավը…

Մարդիկ հակված են իրենց ստացած կրթությունը, սրանով՝ իրենց դպրոցը, իրենց ուսուցիչներին, իրենց գրքերը, իրենց ժամանակը, իրենց «սովետը» բացառիկացնելու: Ես այդ ախտով վարակված չեմ եղել երբեք, թեև իմ բլոգապատումից երևում է, ունեցել եմ լիարժեք մանկություն, պատանեկություն, երիտասարդություն: Արդար լինելու համար վստահաբար ասում եմ, որ Վահան Տերյանի անվան թիվ 60 դպրոցը, որտեղ սովորել եմ հավեսով 1962-72թթ, քաղաքի լավ համարում ունեցող դպրոցների շարքում էր:

«Բա որ խորհրդային կրթությունից բողոքում ես,- հարցնում են,- որտեղի՞ց քո գիտելիքները»: Ա՜յ, այստեղ է արատը, և այստե՛ղ է կրթության նորացման, հեղաշրջման ակունքը:

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

«Տոները` միասին» հայ-վրացական նախագիծ

«Մոմցելիձե-Բլեյան ընտանեկան Ամանոր» ուսումնական նախագծով, հունվարի 1-ին մենք շարունակեցինք մեր թափառումները տոնական Թբիլիսիում: Դավիթը ճոպանուղու բարձունքից տեսավ Կասպից ծով թափվող Քուռ գետը… Սա այն գետն է, որ ներառել է Դավթի

Իմ, իմ ընտանիքի, կրթահամալիրի օրը քեզ նվեր, միշտ պայծառ Էմմա քույրիկ ջան…

Հենց Կենտրոնում, որ շաբաթներ առաջ ավելի երկար անուն ուներ՝ կրթահամալիրի Մեդիակենտրոն, Րաֆֆի 57 հասցեում՝ Սուրբ Երրորդություն եկեղեցու դիմաց, սկսել է առաջանալ մեր 2016-ի հերթական՝ իմ 702-րդ գրով ներկայացվող կրթահամալիրի թվով

Բասուտա-Խուստուփ-Ծավի՝ հավեսի աշխարհով

Շուշան Բլեյանի ծննդյան քսանամյակն առիթ դարձավ տպավորիչ լողի-հարազատության օր Սևանի ափին անցկացնելու համար, իմ ծննդյան օրը՝ անմոռանալի Արագածը կրթական շքերթով գրոհելու համար, Ուսուցչի օրն առիթ-նվեր-ներդրում դարձավ (շեն մնա մեր արհմիութենականը)