Այս համաճարակը գտավ-խոցեց Արմինեին, Դավիթ Բլեյանին, ինձ․․․ հենց օդանավակայանի ճանապարհին։ Ժամը 4-ն է գիշերվա, սովորական մի ժամ, առօրյա` ոչ առօրեկան տրամադրությամբ․․․ Երկու ժամ հետո ես կլինեմ Երևան-Մոսկվա ինքնաթիռում, ևս երկու ժամ հետո՝ Մոսկվա-Համբուրգ ինքնաթիռում․․․ Ոչինչ փոխել չի կարելի․ հարկ է ժամ առաջ վերականգնել այս կիրակիի առօրեականությունը․ թող դառնա աշխատանքային գործուղման ճամփորդի կիրակի, իսկ աշխատանքը, հարկ է, որ բարեխիղճ կատարվի․ պայմանավորվե˜լ ենք․․․
Ամենահետաքրքիրն ինձ համար, այս ամենին Դավիթ Բլեյանի արձագանքն է․․․ Մեր տանը, երեկ իրիկունով հարազատաշատ էր։ Արմինեի հատուկ տոլմայի սեղանը հավաքել էր մեծ խումբ Բլեյան-Հովհաննիսյան-Գալշոյան աստղերի․․․Երբ կարոտում ես, ուրեմն հարազատություն է և դա լավ է․․․
Դավիթը պտտվում է իմ շուրջ, մտնում ճամպրուկի, խուրջինի դասավորության մեջ․
— Էս խաչը ( իր նորածնային շրջանի փոքրիկ, կապույտ խաչը) դնենք, թող հայրիկին պահապան լինի․․․ բոլորիդ պահապան։
Լուսանկարում են երկարացված օրվա խմբի 2-րդ դասարանի սովորողներ Ալեքսը, Մանեն, Մարին, Նարեն, Հրաչյան: Կազմակերպիչ՝ Նունե Խաչիկօղլյան:
Մեր շնորհակալությունը, երախտագիտությունը․․․ Բարի կիրակի, կրթահամալիր։ Մնացածը՝ գործուղման էջում, իմ բլոգում, օրագրում․․․ Ես չգիտեմ` թվային այս նոր գործիքը, որ թափանցեց իմ կյանք համաճարակի նման, այս համաճարակից առաջ, կավելացնի՞ իմ մոբիլություն-ստեղծականություն-համերաշխությունը․․․ Առայժմ իմ օգնականների հետ ծիծաղում ենք Կենտրոնում․․․ էս ի՜նչ զուլում էր․․․ հանկարծ կրճատումների չբերի՞, չխաթարվի՞ մեր ստեղծական հավաքանիի համերաշխությունը․․․ Հիվանդ-հիվանդ բաներ եմ ասում․․․
Պիտի անցնի՜մ ես այս գիշեր`
երկյուղիս սեպ ճամփաներեն…
Որտեղից-որտեղ Մեծարենցի այս տողն իր բերած բանաստեղծությամբ ձայն դարձավ․․․ Կոչնա˜կ, ճանապարհի ժամն է․․․
Տենչանքներըս, տարագնացի՜կ մեղուներ,
ոսկի երիզ մը բանալով
ու զանակներ անձրևելեն
թըռան, գացին, երամ-երամ.
անցան, գացին դարուղիեն,
կիսաթափանց մշուշներու ապրշում քողքը պատռելեն
և հածելեն մեջն արևին ոսկեծաղիկ մառախուղին…
Կրթահամալիրի եռամարտի ակումբի մասնակցությունը «Gobble Hobble» վազքի մրցմանը:
Լուսանկարները՝ Հասմիկ Պողոսյանի:
# 854