Այ, այսպես, ապրելով՝ թափառումով-համերգով-հայրենաճանաչումով շաբաթ օրը մեր եղավ բոլորը մեկում՝ աշխատանք, հանգիստ, իմացում, վայելք, ճամփորդություն, ասել է թե կյանք: «Սեբաստացիներ» ուսուցչական երգչախումբը՝ իր մաեստրո Թոփիկյանով, տնօրեն Բլեյանով, նախաձեռնող-ավագ Թոփչյանով, հներով-նորերով, Արամուս-Ակունք-Կաթնաղբյուր-Հատիսի լանջեր ուղևորությամբ ցուցաբերեց բնորոշ-հատուկ հեղինակայինը, որ բարեխիղճ ջանքերով ստեղծվել է հինգ տարի… Մոբիլ ու ստեղծական ներխուժում անծանոթ-հայրենի-մայրենի միջավայր՝ առավոտյան ընդհանուր համատեղ պարապմունք Ակունքի գյուղի դպրոցի հարմարավետ սրահում, հոգևոր երգեր գյուղի Սուրբ Կարապետ եկեղեցում, Հատիսի լանջերին, Պողոս-Պետրոս վերակառուցվող եկեղեցու բակում տոնախմբություն-բրդուճներով, Կաթնաղբյուրի բարձունքի նվաճում-համերգ, հոգևոր երգեր գյուղի Սուրբ Աստվածածին խոնարհված եկեղեցում, գյուղական դպրոցի հեղինակային նախագծի առաջարկ-ներկայացում (մերժո՞ւմ) ոտի վրա, Արամուսի նշանավոր գազարի խրթխրթոց… Պայծա՜ռ աշուն, ախր, երկար ժամանակ միասին այսպես չենք եղել՝ որպես մեկօրյա ուխտագնացություն, մեր սիրելի մեներգչուհի Թամար Մոսինյանի պարգևած «Կռունկ»-ով ու «Ուր ես, մայր իմ» շարականով… Իսկ ուխտը՝ ակնհայտ ի կատար… Այսպիսի շաբաթից հետո կարելի՞ է Հին Կտակարանի պատվիրանի վեցօրյա արարումի կիրակին ինձ համար որպես ետուխտյան ջանքերի միքս ներկայացնել՝ անխուսափելի-սպասված գործ ու թափառում տեսչական՝ արձակուրդի մեջ գտնվող տնօրենի զգուշավորությամբ…
Կոտայքի մարզում. Ակունք-Կաթնաղբյուր-Արամուսում:
Այս օրերի անհրաժեշտը կրթահամալիրի ագարակի, նրա մանեժ-ձիավարժարանի վերջնական բարեկարգումն է։ Սրա համար պետք եղան հրաշք շինարարական մեխանիզմներ… Վերջապե՜ս. հին ընկերները չեն դավաճանում, ավարտենք՝ կբացահայտեմ, գտնվեցին, բերվեցին դրանք։ Ինչպես ագարակի տիրուհի-խորհրդանիշ Լուսինե Աբրահամյանն արտաբերեց՝ ճապոնացի գրեյդերը, էքսկավատորը իրենց հայ մեխանիզատորներով-մասնագետներով ագարակում այս օրերին գրկելու մղում են առաջացնում… Խորենն ու ես օրերս կհայտարարենք ագարակի նորամուտը, հետևե՛ք իմ գրին…
Հոկտեմբերի 16-17-ը ագարակում:
Պտույտի մեջ Արևմտյան դպրոցի նորացված տեխնոլոգիա-դիզայնի, երաժշտության-թատրոնի սրահների բարձրից Արմինե Թոփչյանի հետ ֆոտոօբյեկտիվով վայելում էինք և՛ վերջապես ծածկոցը քաշած Արարատը՝ իր ողջ հմայքով, և՛ հառնող-կանչող ագարակը, և՛ Դպրոց-պարտեզը՝ կանաչի մեջ… Հետո՝ «Վեբ»-ի մասնագետ հին ընկերոջ հետ օպտիկական մալուխային նոր սեբաստացիական ուղիների ճշտում, հետո՝ Նոր դպրոց-Քոլեջ-Գեղարվեստ-Ագարակ մետաքսի ուղիներով առաջիկա քառօրյայի անխուսափելի անելիքների որոշում… Ես այսպես արձակուրդն իմ աշխատանքի ու ճամփորդության հեղինակային միքս եմ դարձրել. հոկտեմբերի 21-ին Շուշո խորոտիկ աղջկաս հետ Վիեննայում Դավիթ Բլեյանի հանդիպման հաշվիչը միացրած է…
Արևմտյան դպրոցի արևելք-հարավ-արևմուտք պատուհաններից:
Ուխտով հայտնագործած՝ Աստծո հետքերով… Կրկնո՞ւմ եմ. հայրենի-մայրենիի՝ իր լեզվով-մշակույթով-ավանդույթով-կրոնով-աշխարհագրությամբ, փոխանցումը ընտանիքի անօտարելի առաքելությունն է: Ահա ինչու՝ ուխտը առանց Դավիթ Բլեյանի կկորցներ իր նշանակությունը, կդառնար զբոսաշրջային մի տուր, իսկ դրա համար ավելի հարմար երթուղի կարելի էր մտածել: Ո՛չ, մենք քայլում էինք մեր Ուսուցչի կյանքով ու առաքելությամբ սրբագործված զարմանահրաշ ճամփաներով և վկան եղանք Ս. Երուսաղեմի մեջ պատմական և մնայուն հայկական ներկայության: Մենք հաստատում, փոխանցում էինք մեր որդուն մեր Աստծուն… Քրիստոս Աստված մեր՝ մեծ, խիզախ, կենսական հավերժի ուղեցույցով… Հիսուսի հետքերով իրական Ուսուցչի՝ հորից որդուն հաստատում-փոխանցումը՝ անշտապ, քայլ առ քայլ, կյանքով, ծեսով, հիացումով-ապրումով: Շողոքորթելը-իմ անելիքից խուսափելը երբեք իմը չի եղել…
Այսպիսով, ուխտի-ետուխտի իմ գրերում Երուսաղեմի մեջ հայկական ներկայության մնայունությանն ուղղված իմ պատկերացումների, առաջարկների, մեր, բոլոր կարգի սեբաստացի-ոչ սեբաստացիների անելիքների անդրադարձը, ներկայացումը մնաց… Թե չէ ես կմնայի ոգևորված մի ուխտավորի-ազգայնականի կարգավիճակում… Իմը չէ: Իմը այսպես, ապրելով իմ ուխտը շարունակելն է, իմ ու ձեր ներառումը հայոց Երուսաղեմի այսօրվա մեջ…
#817