Երեկ իրիկուն, ուշ իրիկուն, երբ սպառեցի իմ երկօրյա բացակայությամբ գոյացած մեդիակուտակումը, երբ Դավիթ Բլեյանն ու մայրիկ Արմինեն անցան իրենց ամենօրյա ծեսին-մաքառումին, Դավթի քնին, Եղիշե Չարենցի հոբելյանական հրատարակության ընտիր երկերի մատյանի, «Գիրք ճանապարհի» -ի թերթում-ընթերցման պահանջ ունեցա, որը ինձ հայտնի դադարներով ծես է հիշեցնում … Չարենցի անցած ճանապարհի գիրքն է սա, որ իր ապրած կյանքն իբրեւ ֆինալ հնչեցում է 1933-ին … Գիտեր, որ էլ չի ապրելու … Մեզ, իրենից հետո եկողների կյանքի ճանապարհի համար գիրք էր մտածել. Կյանքը ճամփորդի պես ես ապրում, միշտ ուսապարկով, ու այդ սահմանափակ տարածքում պիտի դնես միայն անհրաժեշտը, ու ահա, նա հեշտացնում է ճամփորդիս գործը, իր արածի-ասվածի, չարածի-ասելիքի ծովից մի ճամփորդական գրական ուղեցույց ստեղծում … Հետաքրքիր է, որ ամեն անգամ, իմ ընթացքից-առօրյայից առանձնանալիս, ճամփորդությունից վերադառնալուց հետո ես պահանջն եմ զգում այս ծեսի, «Գիրք ճանապարհի» -ի թերթում-ընթերցումի … Ու ամեն անգամ, զարմանքը իմ. միթե այսքա՜ն թերթելուց հետո ես գրքի էջերում-տողերում այսքա՜ն բան եմ բաց թողել, չնկատել-անցել, միթե ինձ համար ստեղծված «Գիրք ճանապարհի» -ի այսքան վատ-անուշադիր-անընդունակ ընթերցող եմ ես … Թե իմ հայացքը դեռ շարունակվում է փոխվել, ես դեռ աճում եմ, նոր բարձունք նվաճում, տեսողությունս էլ ավելի սուր է դառնում, ու ես հայտնաբերում-նկատում եմ գործեր, տողեր, բառեր … Իսկապես, գիրք ճանապարհի … Ու ահա, թարմ-թեթեւ, ճամփորդի հոգով, ես սկսում եմ իմ օրը, իմ երեկվա-ապրածի պատումով-գրով …

Ծիծաղդ, զվարթ Զանգու,
Եվ աչքերդ, վառ ու խոշոր:
Եղիշե Չարենց «Ընկեր»

Դավիթ Բլեյանն ինքնուրույն լողում է.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=YZHHscvsckI?rel=0&showinfo=0]

Տեսե՜ք-տեսե՜ք այս տեսանյութը, նկարաշարը, որ Ռուզան մորաքույրն ու Արմինե մայրիկը հատուկ ինձ համար, իմ գրի համար են արել … Ի՜նչ մեծ ուրախություն, հինգ տարեկան դարձող Դավթի հասունության-ինքնուրույնության ինչպիսի՜ ցուցանիշ, որպես փաստ. Դավիթը մեծ լողավազանում թողել է բոլոր կապերը, փրկօղակներ-թեւերն ու … լողում է ջրում, ինքնուրույն, վստահ … Ու այս վստահությունը նրան իր ավագ եղբայր Արմեն Մարտիրոսյանն է նաեւ փոխանցել. իսկական ավագ եղբայր… Հետո տկլոր, իր ընկերների հետ, ընկեր Շողիկի առաջնորդությամբ, շարժվում իրենց խմբի Նիկայենց լողավազանով այգին, որ ոտքի ճանապարհի վրա է … Այսպիսի՜ ամառ …

Լուսանկարները, Ռուզան Աբրահամյանի.

— Պա՜պ, հլը գրկի, տես կկարողանաս, ավելի եմ ծանրացել …
Գրկում եմ-տնքում … իսկապես որ … ու տանում եմ մեր տկլորին լողարան … Ի՜նչ հաճույքով է առավոտվա ցնցուղ ընդունում, երգում-խոսում, ապրում է, ինչպես ես …
— Պա՜պ, բա որ էլի մեծանամ, ծանրանամ, ոնց ես տանելու, ինչ ես անելու …
Իսկապես որ …
— որ էլ չկարողանամ, թե չուզենաս … ինքնուրույն կգնաս, կմիացնես ցնցուղը …
— Չէ, պա՜պ, ուզում եմ, որ ինձ գրկես …
— Պապ, որ թրջվում եմ, ավելի եմ ծանրանում, չէ.
— դե, հիմա տար, բոյս չափի, տես քանի սանտիմետր եմ աճել …
— Պա՜պ, քաշս որ ավելանում է, բարձրահասակ եմ դառնում …
— Պապ, դե հիմա ձմերուկն ու շոկոլադը բեր.
Ծիծաղում ենք. Ծես է, մեր ստեղծածն է, իհարկե, օրեր-տարիներով, բայց ծես է, ու մենք, ծեսի մասնակիցներ.

Լուսանկարները, Արմինե Աբրահամյանի.

Տանում եմ լողացած տկլորին, տնքոցս մեծացնելով, իր ընձուղտ-մետրով հասակը չափելու … Սրբիչով փաթաթված, մեր պատշգամբում վայելում է ձմերուկն ու սառնարանում պահած շոկոլադը.

Եվ րոպեներ հետո, խուրջինը հավաքած, որպես իր օրվա ճամփորդության ուսապարկ, ինքնուրույն հագնված առույգ, ձեռքս բռնած դուրս ենք գալիս տանից …
— Մա՜մ, բա չես նկարում մեզ …
— Պա՜պ, հանկարծ իմ փոքր հեծանիվը չմոռանանք տանենք, մեր խմբի պուճուրներին նվիրենք … Թող ուրախանան, պա՜պ … Ես մեծ եմ, իմ նոր հեծանիվն եմ քշում Օթարի ու Կարապետյան Դավիթի հետ … Մի մտածի, պա՜պ, ով ուզում է, թողնում եմ, քշի …
— Ընկեր Մարինեն կանչել է, պապ…
Այսօր Դավիթ Բլեյանն իր հինգ տարեկան ընկերների հետ Դպրոց-պարտեզում սկսում է իր նոր ուսումնական տարին. տարոսը մյուսներին…

Իսկ վերնագիրը Չարենցի՝ հիվանդներին ձոնված տաղից է։

# 763

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Հայացք Երևանից, հայացք Երևանին…

Որպես երևանցի՝ ծնունդով ու մշտական բնակությամբ, երեխաներով, նրանց երեխաներով, աշխատանքով․․․ ամենամեծ կորուստը Երևանն է եղել, ու ամենամեծ ձեռքբերումը, որ ակնկալում էի ունենալ 2018-ի ապրիլի ընդվզումով-իշխանափոխությամբ, Երևանն է, նրա՝ ճակատագրի դատապարտվածության

Մենք բոլորս պարտիզպա՞ն ենք… Հարցնում եմ։

Կրթահամալիրի հոմանիշն է կրթական պարտեզը՝ իր ներս ու դրսով, իր ընտանիքներով, իրենում իրականացվող հեղինակային կրթության ծրագրերով՝ 2-4 տարեկանների զարգացման, հինգ տարեկանների ուսուցման, 1-3-րդ, 4-5-րդ, 6-8-րդ, 9-րդ դասարանների, ավագ դպրոցի, մասնագիտական,

Մենք ենք, կհանդիպենք…

Վերնագիրը Արևելյան դպրոցի Մերի Գրիգորյանի «Դասարանական ռադիո» նախագծի տոնական հաղորդումից է… Կհանդիպենք՝ ասում ենք, ցտեսություն, հանրահայտ пока՝ հայերենացած բոլոր հնչերանգներով… իսկ հանդիպո՞ւմ ենք, կազմակերպո՞ւմ ենք մեր կյանքը այդպիսի՝ խոստացած-ցանկալի, մեր