Ահա այն նամակը, որ 1992 թ. նոյեմբերի 3-ին ես ինձ հետ Բաքու տարա, որպես խաղաղարար մեր նախաձեռնություն-ուղերձ մեր հարևան ադրբեջանցիներին: Այս նամակը ես եմ գրել, տասնյակ անգամ կարդացել-խմբագրել իմ ընկերոջ՝ Կտրիճ Սարդարյանի հետ: ՀՀ Գերագույն Խորհրդի քանի՞ պատգամավոր է ստորագրել այս նամակը՝ 55. ամեն մի պատգամավորի հետ ես կարդում էի նամակը, պատգամավորի հարցերին պատասխանում… Այս նամակն իմ և ՀՀ ԳԽ պատգամավոր, ՀՀՇ վարչության անդամ Աշոտ Բլեյանի Բաքու 1992 թ. նոյեմբերի 4-9-ի մասնավոր այցի մասին ամենաշատը տպագրված, TV-ով ցուցադրված, այցից հետո գլխավոր խմբագիր Համլետ Գասպարյանի պատվերով գրված ու 50 հազար օրինակ «Ազգ» օրաթերթում տպագրված «Երբ շատ է դժվար, դիր փափախդ առաջդ ու խորհիր» հոդվածը իմ քաղաքական գործունեության, այսպես ասած, գագաթներն են… Ոչ մի տողից չեմ հրաժարվում՝ ո´չ նամակի, ո´չ հոդվածի. նախաձեռնությունն իմն է, ու ես ինձ լիարժեք եմ զգում, որ չեմ երկնչել-շեղվել, գնացել եմ ուղիղ ճանապարհով՝ Երևան-Մոսկվա-Բաքու-Ղազախ-Երևան: Հարևանին 1992-ին Ուղերձ հասցնելու ավելի կարճ ճանապարհ չունեի: Ով ուզում է ինձ ճանաչել, հասկանալ որպես քաղաքական-հասարակական գործիչ, խնդրում եմ կարդալ այս ուղերձն ու հոդվածը, որ ես արժանապատվորեն տեղադրում եմ իմ բլոգի ընթերցարանում…
Հետևեք իմ օրագրին, ոչ մի չակերտ ու փակագիծ, որ հայտնի է ինձ, բաց չեմ թողնելու…