Երեկ երեկոյան, Մատենադարանի Մաշտոց-Կորյուն հարթակում որպես հրավիրյալ մասնակցում էի Ուսուցչի օրվա առթիվ հանդիսավոր կառավարական հավաքին… Մասնակիցներից մեկը, ով վերջերս էր հայտնաբերել, լսել Լիլիթ Բլեյան հեղինակային երգի կատարողին, նկատեց՝ թեթև է գրում, խելացի, անբռնազբոս ու այդպես էլ երգում է… թախիծն էլ է ուրախ… Ես ավելացրի՝ տանջանքն էլ, ու հիշեցի Տերյանին Վահան.
Տխրությունս անուշ է, որպես
Հեռավոր, հեռավոր կարկաչյուն.
Այնպես մեղմ է իմ սերն ու այնպես
Անուշ է նա իմ սիրտը տանջում:
Սեբաստացի Լիլիթը Տերյանի աշխարհում եղել է, իհարկե։ Զրուցակիցս շարունակում է.
— Լիլիթը, հաստատ, կենսուրախ, հումորով մարդ է…
Հա, Լիլիթի հումորը ես հավանում եմ, միակ բանը, որով մայրիկին է քաշել. առանց զարգացած ու մշտական հումորի Կարինեն ո՜նց կարող էր 1976-1996 թթ (մամա ջան, քսա՜ն տարի) հանդուրժել ինձ` քիչ է, ու այսպես, մեկը մյուսից հումորով-արժանի (կարոտեցի աղջիկներիս) երեք աղջիկներ պարգևել: Իսկական պարգևն այսպիսին է լինում. շնորհակալ եմ Կարինե Ջանոյանին և´պարգևի, և´ քսան տարվա կենսուրախության համար…