Երեկ երեկոյան, Մատենադարանի Մաշտոց-Կորյուն հարթակում որպես հրավիրյալ մասնակցում էի Ուսուցչի օրվա առթիվ հանդիսավոր կառավարական հավաքին…  Մասնակիցներից մեկը, ով վերջերս էր հայտնաբերել, լսել Լիլիթ Բլեյան հեղինակային երգի կատարողին, նկատեց՝ թեթև է գրում, խելացի, անբռնազբոս ու այդպես էլ երգում է… թախիծն էլ է ուրախ… Ես ավելացրի՝ տանջանքն էլ, ու հիշեցի Տերյանին Վահան.

Տխրությունս անուշ է, որպես
Հեռավոր, հեռավոր կարկաչյուն.
Այնպես մեղմ է իմ սերն ու այնպես
Անուշ է նա իմ սիրտը տանջում:

Սեբաստացի Լիլիթը Տերյանի աշխարհում եղել է, իհարկե։ Զրուցակիցս շարունակում է.
— Լիլիթը, հաստատ, կենսուրախ, հումորով մարդ է…
Հա, Լիլիթի հումորը ես հավանում եմ, միակ բանը, որով մայրիկին է քաշել. առանց զարգացած ու մշտական հումորի Կարինեն ո՜նց կարող էր 1976-1996 թթ (մամա ջան, քսա՜ն տարի) հանդուրժել ինձ` քիչ է, ու այսպես, մեկը մյուսից հումորով-արժանի (կարոտեցի աղջիկներիս) երեք աղջիկներ պարգևել: Իսկական պարգևն այսպիսին է լինում. շնորհակալ եմ Կարինե Ջանոյանին և´պարգևի, և´ քսան տարվա կենսուրախության համար…

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրապարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով

Explore More

Սևանի ավազանում, Նոր Բայազետ-Գավառում

Հաստատ է իմ, մերոնց, Բլեենց ճակատագրում մի բան՝ 1829-ին սուլթանական Թուրքիայի Բայազետ գավառից Բլե իշխանը՝ մեր նահապետը, իր քոչով, այդ թվում՝ իր որդի Պետրոս հզոր իշխանով, բռնեց մեկ տարի արդեն

Տեղեկացնում եմ…

Տեղեկացնում եմ ավագ քրոջս՝ Նեկտար Բլեյան-Բազեյանի մահվան մասին։ Բոլորիս սիրելի, բոլորից սրտանց նվիրված Նեկտարը հանգել է այս գիշեր։ Հոգեհանգիստը՝ մարտի 19-ին՝ 17։30-ից, Մալաթիա-Սեբաստիա վարչական շրջանի Սուրբ Աստվածածին եկեղեցում։ Հուղարկավորությունը՝ մարտի 20-ին՝

Իրական այնպես, ինչպես մենք ենք

Իսկապես որ, ուռենու նման, շուտ մեծացող կյանքում այս ե՞րբ հասցրեց մեր մանկահասակ Մարիան ծնկներից մեր իջնել այնքան ու այնպես, հասցնել ինքնուրույնանալ-կենսափորձ ձեռք բերել նաև Լեհաստանում, դառնալ «Մարիա Բաբայան, 11-րդ դասարան»